ส่ำเธอแลกครุแตก

[สาวชัยภูมิ ลูกพ่อขุน]

ฉันเป็นคนแปลกๆ ที่ไม่ค่อยจะคิดมากเกี่ยวกับเรื่องต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

แม้ช่วงชีวิตหนึ่งอาจจะมีความเงียบเหงาร้อยพันมากัดกร่อนหัวใจ
ฉันก็เพียงแต่หาสิ่งชดเชยง่ายๆให้ตัวเอง ในดินแดนที่หนาวเหน็บของแผ่นดินอื่น
มองไปมีแต่ความแห้งแล้ง แต่น้ำที่หลั่งรดหัวใจฉันคือรอยยิ้มของลูก
ในดินแดนที่ไม่มีใครบางครั้งฉันเพียงแค่อยากกอดใครสักคน
ฉันก็ไม่โหยหาอ้อมกอดนั้นเพราะว่า
ฉันจะกอดคนที่ต้องการให้ฉันกอดเขามากกว่า
อาจเป็นเพราะฉันอยู่กับความผิดหวังซ้ำซากจนชาชิน จนไม่ต้องการแล้วก็เป็นได้

ในรอบๆตัวฉันเจอคนมากมายที่นิสัยไม่เหมือนกันแต่ฉันเลือกที่คบเขาเพราะความดี
คนไหนที่แย่จนรับไม่ได้ฉันก็จะเดินหนี ไม่อยากไปวิ่งชน
บางทีก็ขำตัวเองที่เป็นแบบนี้ เพราะฉันมันเฉยชาต่อสิ่งต่างๆ
ไม่เรืยกร้องอะไรกับใครแม้กระทั่งความรักที่ครั้งหนึ่งเคยอยากได้มันหนักหนา
ไม่ว่าจะจากใครก็ตาม ทั้งๆที่ฉันรักเขาเหลือเกิน แต่เมื่อวันนี้แค่ฉันมองตาคนที่เขารักฉัน มันก็เพียงพอแล้ว ไม่ใช่อะไรหรอกฉันเพียงแค่อยากจะมีค่าบ้าง อย่างน้อยฉันก็มีหัวใจ มีความเป็นคนเท่าๆกับเขา ถ้ามีใครบางคนที่เลือกที่ไม่รักฉัน

เขาอาจจะให้ความหมายของคำนั้นเป็นคำอื่นได้ แต่ที่น่าหัวเราะคือเขาทำเหมือนฉันเป็นตระไคร้น้ำบนฝาโอ่งเก่าๆที่ไม่มีค่าอะไรเลย ฉันก็มีสิทธิ์กองคำรักไว้ที่ปลายเท้าเช่นกัน เพียงแต่บางทีก็หมั่นไส้ ที่เขาสำคัญตัวเองผิดไป ที่พิมพ์มามากมายไม่ใช่อะไรหรอก แค่ฉันก็อยากเหลือค่าของตัวเองไว้มั้ง ไม่ใช่ใช้สายตาที่ไม่ได้มาตรฐานตัดสินคน

แล้วคนที่มองคนอื่นไม่มีค่าน่ะ
หัวใจเขามีค่ามากกว่ารองเท้าฟองน้ำเก่าๆรึเปล่าหรือแลกครุแตกๆไม่ได้เลย

ฉันก็มีหัวใจ