น้ำตาของหญิงชราผู้เป็นมารดา ไหลออกมาอย่างไม่เคยมีมาก่อน เมื่อเรื่องราวของบุตรสาวคนนี้
ถูกสาธยายให้ได้เจ็บช้ำน้ำใจยิ่งนัก ดั่งธรณีกรรแสง แกล้งให้โศกเศร้าอะไรเช่นนี้
เฒ่าชราผู้เป็นบิดานั้น มิกล้าที่จะเงี้ยหูฟังแม้แต่น้อย ดั่งใจจะสลายเสียให้ได้ ที่เลือดในใส้ก้อนเดียวนี้
บาดเจ็บกลับมาอย่างบอบช้ำระกำใจ เพียงหลบมุมเล็ก ๆ ของบ้านหลังนี้แอบกลั้นน้ำตาลูกผู้ชายเอาไว้
มิได้เผยออกมาให้ใครเห็น "ไม่เป็นไรหรอกลูก ยังมีพ่อกับแม่อยู่ทั้งคน"

ฝนซาฟ้าสว่าง หมอกจางแดดก็มีมา ดั่งใครว่าไว้นั่น..
ความเป็นไปในชีวิตเชิงลึก ก็ต้องกินต้องใช้ ใช่อยู่ด้วยทัศนคตีเพียงอย่างเดียว
ไหนจะอีกหนึ่งชีวิตที่เกิดมาท่างกลางมหานทีแห่งความทุกข์โศกอันเชี่ยวกราดนั้น
ยังเติบใหญ่ รอความหวังจากคนๆ นี้ อยู่...

นกน้อยจากทางเหนือตอนล่าง จำต้องผละจากคอนอันแสนอบอุ่น
และสายใยที่เหนี่ยวรั้งเส้นนั้น ความอาลัยมิได้ทำให้อะไรดีขึ้นมา

ฝายน้ำตาถูกระบายออกมาอีกระรอกหนึ่งโดยไม่ได้รับอณุญาติจากเธอคนนี้
ดั่งใจจะสลายสิ้นเสียให้ได้ เมื่อต้องปล่อยไว้ซึ่งสายสัมพันธฺุ์ต่างวัยให้รอคอยอยุ่เบื้องหลัง
และความหวังใหม่ที่รออยู่ข้างหน้าเรียกเธอให้กลับไปหามันอีกครั้ง...

ที่ๆ เก่า เวลาใหม่ วาระใหม่
รอยแผลเป็นที่มองไม่เห็น มันฝังอยู่ข้างในลึก ๆ คอยตอกย้ำทุกคราที่ใจคิดกระทำสิ่งใดนั้น
ห้องสี่เหลี่ยมดังเดิม และชีวิตในโรงงานเดิม ๆ ค่าตอบแทนจากการลงแรงไปนั้น ยังคนมาตรฐานเดิมอยู่
ครั้นสิ้นเดือนบรรจบ ครบวาระ การผ่องถ่ายรายรับออกไปนั้น มันบั่นทอนจิตใจ เสียจนไม่อยากคิดอะไร
ให้มากไปกว่าการทำใจยอมรับมันเสีย ...

ความฮึกเหิมแต่เริ่มเดิมทีเปลี่ยนท่าทีมาเป็นความห่อเหี่ยวในบัดดล ดวงตาที่เริ่มเหม่อลอย
และความสับสนวุ่นวายในสมอง มันสับสนวุ่นวายไปเสียหมด "ให้ตายซินี่มันอะไรกัน ชีวิต"
รายจ่ายก็ต้องเพิ่ม รายรับก็เท่าเดิมอย่างนี้
ในมือที่กำแน่นด้วยข้อบังคับหลายประการ ห้ามหยุด ห้ามท้อ ห้ามถอย นั้น
หากถอยกลับไป คงไม่มีความหมายใดกับย่างก้าวที่ผ่านมา

ชีวิตนี้หาใครกำหนดได้นอกจากตัวเราเอง เส้นทางชีวิตสายดิ้นรนหมายเลข ๙๙๙
เมื่อก้าวเดินเข้ามาแล้ว ก็ต้องก้าวต่อไป
ไม่มีศาลาพักใด ให้เราหยุดพักได้ตลอดชีวิต บั้นปลายท้ายสุดหามีใครล่วงรู้ได้ไม่

ใช่...ปลายทางข้างหน้าที่เราต้องเดินไป ศรัทธาใด ฤา ที่จะดลใจเธอคนนี้มีใจที่แน่วแน่
ไม่ยอมแพ้ ไม่ท้อแท้ต่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปภายหน้า มันจะทอนจิตใจและกำลังกายให้ท้อแท้
หรือมันจะสร้างสุขจนหลงระเริงเสียจน หลงลืมมองทาง ที่กำลังเดินอยู่ในขณะนั้น...

ชตากรรมที่ขีดเขียนเปลี่ยนหมายกำหนดการชีวิตนั้น
สหายในเส้นทางเดียวกันนั้น หย่อนความคิดหนึ่งลงในร่องสมองใครคนนี้ไว้เป็นทางเลือกเดิน
และ..................