การบวชภาคฤดูร้อนและการปฏิบัติธรรมจะสิ้นสุดก่อนวันสงกรานต์
หลังจากปฏิบัติธรรมเสร็จ ก็ห่อข้าวต้มขนมไปวัดหินเหิบที่อยู่บนเขาต่อ
อนิจา...ปัจจุบัน รถคันนี้คือเศษเหล็กเพื่อรอชั่งกิโลขาย
เพราะเมื่อ 4 ปีที่แล้ว เวลาประมาณตี 2 กว่า ๆ
รถคันนี้ได้ตกลงข้างทางและคนขับ (น้องเขย) ได้เสียชีวิตคาที่
ด้วยวัยยังไม่ถึง 30 ปี
บางหมู่บ้านก็ตั้งต้นผ้าป่าเพื่อนำไปถวายวัด
ทุกปีช่วงสงกรานต์ฝนมักจะตกเสมอ ๆ
บ้างก็สาดน้ำกันตามถนนหนทาง เป็นที่สนุกสนาน
ยกเว้น...พวกที่เอาน้ำแข็งแช่น้ำ คนโดนสาดอาจจะแช่ง
เพราะมันเย็นสุดขั้วหัวใจจริง ๆ ....พับผ่า !!!
แม่ใหญ่ (คุณยาย) ท่านก็จากลูกหลานไปหลายปีแล้ว
ปีต่อมาช่างภาพของเรา (คนถือกล้อง) ก็ตามไปติด ๆ ด้วยวัยเพียง 26 ปี...จะรีบไปไหน ?
ส่วนผมจะไม่ขออยู่นาน แค่ 99 ปีก็พอ ...555
และสิ่งที่ขาดเสียมิได้ก็คือการรดน้ำดำหัวคนเฒ่าคนแก่
เพื่อขอขมา มีของฝากไปมอบให้ท่าน
และขอพรจากท่าน ให้ท่านอำนวยอวยพรและผูกข้อมือให้
แม้ท่านจะป่วยไข้ไม่สบาย ก็จงไปเยี่ยมท่านเพื่อแสดงถึงความห่วงใยที่มีต่อท่าน
ที่ ๆ ย่าเคยนั่งเมื่อปีที่แล้ว...ปีนี้ไม่มีภาพของย่าให้เห็นอีกแล้ว
มันเป็นความจริงที่ว่าสรรพสิ่งในโลกล้วนเป็นไปตามกาลเวลา
ไม่มีอะไรที่จีรังและยั่งยืน แม้แต่ชีวิตเรายังรักษาไม่ได้
ฉะนั้นจงตั้งอยู่ในความไม่ประมาท จงระลึกรู้ว่าชีวิตคนเรามันสั้นเหลือเกิน
การแบมือคือการไม่ยึดติดกับสิ่งใด สิ่งที่เราเห็นรอบ ๆ กาย
สิ่ง ๆ นั้นไม่ใช่ของ ๆ เรา ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตนของเรา....
Bookmarks