อยู่ในเว็บบ้านมหาดอทคอมแห่งนี้มานานพอสมควร ได้พบได้เจออะไรมากมายในที่แห่งนี้ ที่สำคัญที่เคยพูดตลอดเวลาคือมิตรภาพ ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นได้ง่าย ๆ แต่เมื่อเกิดแล้วจะต้องรักษามันให้ได้ จะนานแค่ไหนเพียงใดนั้นอยู่ที่สิ่งเร้า
สิ่งเร้าสิ่งกระตุ้นของมิตรภาพเกิดได้ 2 ทาง คือเร้าและกระตุ้นให้มิตรภาพแนบแน่นยิ่งขึ้น และเร้าและกระตุ้นให้มิตรภาพยิ่งห่างออกไป กลายเป็นความขุ่นเคือง พอสะสมมากเข้า ๆ ก็กลายเป็นความโกรธแค้นในที่สุด
สังคมประกอบไปด้วยคนหลาย ๆ คน นิสัยใจคอก็แตกต่างกัน ไม่ใช่เรื่องผิดปกติแต่ประการใด ผมเชื่อว่าหลาย ๆ คนอึดอัดใจจากสังคมในที่ทำงาน เจอเพื่อนร่วมงานที่เห็นแก่ตัว อิจฉาริษยากัน แต่ที่ทนอยู่และอยู่ทนทุกวันนี้เพราะไม่มีทางเลือกมากกว่า หรือไม่ก็มีภารกิจที่จะต้องรับผิดชอบ ต้องเพิ่มตำแหน่ง "ผู้ทำงานนาน" ให้อีกตำแหน่ง
หลายคนก็หลายความคิด "เรามีสิทธิ์ที่จะมีความเห็นที่แตกต่างจากคนทั้งโลก แต่เราไม่มีสิทธิ์ดูถูกความคิดเห็นของคนอื่น" เป็นผู้ฟังที่ดี รับฟังไว้ก่อน เห็นด้วยไม่เห็นด้วยเป็นอีกเรื่อง แต่บางคนก็แปลก ไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของคนส่วนมาก ตรูจะเอาแบบนี้อ่ะ มีอะไรหรือเปล่า เขาเรียกว่าผู้นำแบบเผด็จการเบ็ดเสร็จ เหมาะอย่างยิ่งที่จะไปอยู่คนเดียวในรังหรือในรูเหมือนนกเหมือนหนู 5555
เจ้านายบางคนมีแต่พระเดช ไม่มีพระคุณ อาศัยอำนาจและกฎระเบียบมาบังคับ ลูกน้องเกิดความกดดัน กลายเป็นข่าวหน้า 1 หนังสือพิมพ์ไม่เว้นแต่ละวัน (ก็สมควรแล้ว)
ผมเข้าใจความรู้สึกเหล่านั้นดี ทำไมคนเราจึงต้องฆ่าตัวตาย ทำไมลูกน้องจึงยิงหัวหน้า แต่ไม่ต้องไปทำหรอกครับ ทั้งเราและเขาก็จะต้องตายแน่ ๆ ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า ถ้ามองให้ปลงชีวิตคนเราไม่มีสาระอะไรเลยจริง ๆ สิ่งต่าง ๆ เป็นแค่สิ่งสมมุติทั้งสิ้น แล้วจะโกรธจะเกลียดกันไปทำไมมิทราบ
ถ้าอยากจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ดีไม่ดีให้ชมว่าดีไว้ก่อน เยี่ยมไม่เยี่ยมให้ชมว่าเยี่ยมไว้ก่อน ขี้เหร่เหมือนหมาเผา ก็ให้ชมว่าสวย ว่าหล่อไว้ก่อน เพราะคำชมเหล่านี้ไม่ได้เสียตังค์ คงไม่มีมนุษย์คนใดชอบคำติมากกว่าคำชมเป็นแน่แท้ แต่ถ้าชมมากกว่าติ แสดงว่าไม่มีความจริงใจ (อีกล่ะ)
ส่วนแนวทางในการทำงาน "ใช่ครับพี่ ดีครับผม เหมาะสมครับท่าน" คนประเภทนี้เจริญในหน้าที่การงาน ท่านทั้งหลายคงจะเข้าใจแล้วใช่ไหมครับว่า ทำไมผมจึงไม่ไปถึงไหนกับเขาซักที ก็จะรอตำแหน่งผู้ทำงานนานอยู่นี่แหละ
ใครที่กำลังโกรธกันอยู่ ให้อภัยกันเถิดครับ สังคมจะอยู่ได้ก็ด้วยการให้อภัย ใครที่เกลียดผม และคนที่ผมเกลียด ก่อนนอนและตื่นนอนตอนเช้า ผมจะกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรว่า "สาธุ เกิดชาติหน้าขออย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย เพราะแค่ชาตินี้ก็ยังขนาดนี้ แล้วชาติหน้ามันจะขนาดไหนวะเนี่ย"
บทความนี้สะท้อนให้เห็นความแตกต่างของมนุษย์และการที่จะอยู่ร่วมกันในสังคมได้อย่างมีความสุข จะต้องมีเทคนิคพอสมควร รู้จักถนอมน้ำใจกัน น้ำขุ่นอยู่ในน้ำใสอยู่นอก ซึ่งคนทั่วไปมักเรียกว่า สวมหน้ากากเข้าหากันนั่นแหละ เอ๊ะ....ยังไง !!!
Bookmarks