ค้นพบตัวของเราเอง ตอนที่1 พันธุกรรมทางความคิด
เรียนรู้ สร้างสรรค์ เพื่อค้นพบตัวของเราเอง
ในวันหนึ่ง เมื่อยืนมองสิ่งรอบกาย
วันนี้ที่ผ่านมาได้ เพราะเหตุผลเช่นไร
จุดหมายปลายทาง ที่ผ่านทางแม้ยากไร้
ไม่มีเพื่อนรอบกาย แต่อะไรทำให้ผ่านมา
เหมือนเส้นทางระหก เส้นทางรกพงไพร
เริ่มจากสิ่งที่ไม่มีอะไร แต่ผ่านมาได้เหลือคณา
ก้าวเหยียบบ้านหลังนี้ เพราะอยากฟังเพลงเพลินพา
ชักจูงสู่ความคิดไขว่คว้า ทำให้บรรเจิดอารมณ์
ฟังเพลงเพลินไป หัวใจเริ่มสุข
เหยี่ยบย่างไร้ทุกข์ แต่ไม่รู้แห่งหน
เริ่มครรลอง ข้อความแห่งตน
คนฟังเพลงสุขล้น ยามเยือนบ้านหลังนี้
จากคนฟังเพลง สู่วิหคนกกลางคืน
สอดส่องยามทุกยามตื่น นามวิหคราตรี
สร้างฝันด้วยชื่อนี้ ร่ายเริงเปรมปรีดิ์
เริงรื่นสมฤดี เหมือนยามป้องคนมุ่งร้าย
เป็นคนสุรินทร์ ถวิลหวังถิ่นเมืองช้าง
สร้างคนสร้างคุณธรรม เรื่องราวศักดิ์ศรีคล้าย
สร้างสรรค์บทความ ไม่เคยล้าละลาย
ความคิดมั่นคงของใจ ลูกพระยาภักดีชุมพล
เมื่อเราย่างก้าวเข้าบ้านนี้ใหม่ๆๆ เราไม่คิดฝันว่าเราจะทำอะไรเป็นบ้าง เราเริ่มจากศูนย์ เริ่มจากไม่มีอะไรเลยจริงๆๆ เราเห็นเขามีความสุขกับการเขียนบทความ ปลื้มเหลือเกินสำหรับคนยิ่งใหญ่ ที่ผ่านเข้ามาในยุทธภพแห่งนี้ สร้างฝันสร้างกำลังใจให้กันและกัน สร้างความเข้าใจและมิตรภาพ ที่สำคัญสร้างความคิดฝันของใครคนหนึ่งหรืออีกหลายคนที่ผ่านเข้ามาให้ได้ความรู้ ความสุข บรรเทิงพักผ่อน มีความคิดสร้างสรรค์ ที่สำคัญสร้างฝัน สร้างจิตนาการ ให้บรรณภพแห่งนี้ เป็นบรรณภพแห่งการเรียนรู้ บรรณภพแห่งเสียงเพลง เสียงแคน เสียงพิณ บรรณภพแห่งวิถีของพวกเราชาวอีสานที่มากมีวัฒนธรรมที่ตระการตา วิถีชีวิตบนความตรากตรำ แต่เราไม่เคยท้อใจ เพราะเราคือชนชาวอีสาน ที่สำคัญเราเป็นคนไทยเหมือนกัน
อรัมภบท ไปมากแล้วเข้าสู่เรื่องราวของ เรียนรู้ สร้างสรรค์ เพื่อค้นพบตัวของเราเอง
ตอน พันธุกรรมทางความคิด
เราค้นพบตัวของเราเองจากที่ใดบ้าง ตามถนน ประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา เราพบว่ามีบุคคลที่เป็นไอดอล หรือฮีโร ในใจเราหลายคนมากเลย
บุคคลเหล่านี้คือผู้สร้างแนวคิดที่ดี เราอ่านๆๆงานของเขาแบบปลื้มมากในลีลาแลสำนวนแนวการเขียนแบบหักมุม อ่านการ์ตูนเพื่อสร้างสรรค์และงุนงงกับลายเส้น อานหนังสือเชิงปรัชญา พอๆกับอ่านหนังสือสงคราม ชอบเรื่องราวของการเกษตร ชอบคิดเลขในใจ ชอบเขียนบ้าบอลงไปในสมุดบันทึก ชอบดอกไม้ ชอบภาพสวย ชอบอ่านเรื่องราวผจญภัย พอๆ กับเรื่องราวที่สอนคติธรรม ไปๆ มาๆ ... อ้าว เราชอบเกือบหมดโลกเลย
เราก็เริมฝันว่าเราจะเล่าสู่ให้เพื่อนๆ ของเราฟังอย่างไร แปลกจริงในชีวิตเราไม่ค่อยมีนิทานอ่านเลย เราอยากอ่านเรื่องราวของนักเล่านิทาน เพื่อเราจะได้เป็นนักเล่านิทานสักคนหนึ่ง อย่างน้อย ในห้องเรียนที่เราสอน เราก็คงสร้างเสียงหัวเราะ และสร้างความสุข พอๆ กับการสร้างจินตนาการให้เด็กที่เรียนกับเราได้มีอารมณ์ร่วม ได้มองโลกที่ดีขึ้น ได้มีมุมพลิกชีวิต...
พันธุกรรมทางความคิด ... พ่อ แม่ เราให้กำเนิดออกมา พร้อมกับท้องนาและป่ากว้าง รอบตัวเราคือท้องนาและผืนป่า ชีวิตชนบทที่อยู่กับท้องนา ...คือฉากที่อยู่ในความคิดคำนึงตลอดเวลา ....
เราสามารถถ่ายทอดบทกวีที่มาจากท้องนา ได้อย่างเห็นจริง เพราะเรามีชีวิตที่เกิดมาอยู่กับสิ่งนี้ เราไม่เคยไม่รักท้องนา ฟ้ากว้าง ไม่เคยลืมท้องถิ่นของเราเพราะมันอยู่ในสายเลือดเรายาวนาน....
เราเริ่มรู้แล้วว่าเราสามารถสร้างสรรค์ภาพและตัวหนังสือด้วยแรงบันดาลใจจากบรรพบุรุษของเราได้...เพราะพ่อแม่เรา ก็คือไอดอล ในดวงใจของเราเอง..
เพราะว่า
"ตัวตนของเราได้รับการขัดเกลาและสร้างสรรค์ขึ้นจากสิ่งที่เรารัก"
- เกอเธ่- นักเขียนชาวเยอรมัน
.ติดตามตอนต่อไป...
Bookmarks