?ด.ช.พงษ์ประภากรณ์ โตขึ้นมาเธออยากเป็นอะไร? สิ้นเสียงคำถามของครูประจำชั้น ผมนึกไม่ออกว่าโตขึ้นมาอยากเป็นอะไร เพื่อนบางคนก็บอกว่า อยากเป็นครู อยากเป็นตำรวจ อยากเป็นทหาร อาชีพอะไรบ้างที่มีอยู่ในหัวสมองตอนนี้ ที่ผมอยากเป็น ?ตำรวจ? มันดูเท่ห์ ดูยิ่งใหญ่ พกปืน เป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ ในหัวสมองอันน้อยนิดตอนเป็นเด็ก ที่รู้จักก็มีไม่กี่อาชีพ คนบ้านนอกอย่างผม คำว่า วิศวะกร ทนายความ ไม่เคยรู้จัก แต่ไม่มีอาชีพอะไรที่ผมชอบเท่ากับ อาชีพในเครื่องแบบ ไม่รู้หรอกว่า ตำรวจ ทหารได้เงินเดือนเท่าไหร่ ตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ ก็เห็นแต่หน้าครู ขาครู จนบางวันก็เบื่อขี้หน้าครู ผมไม่อยากเป็นครู.....ผมอยากเป็นตำรวจครับ

ตอนเรียนก็ไม่ค่อยตั้งใจเรียน หนังสือก็ไม่ค่อยอ่าน เพื่อนผู้หญิงคนไหนเรียนเก่ง ขาประจำ...ขอการบ้านมาลอก วันเสาร์อาทิตย์เพื่อนๆ ชวนไปเล่นน้ำห้วยที่ภูเขาใกล้ๆบ้าน แก้ผ้าอาบน้ำเล่นกัน หาหนังยางยิงนกบ้าง ยิงกิ้งก่าบ้าง วันเสาร์อาทิตย์ไม่เคยอยู่บ้าน ช่วยตาเลี้ยงควายบ้าง เข้าวัดทุกวันพระ...ไปขอขนม สมุดดินสอ บางวันไม่มีที่ไหนสุขใจเท่ากับไปบ้านเพื่อน ดูทีวีบ้านเพื่อน กินข้าวบ้านเพื่อน

พอจบประถม ความเปลี่ยนแปลงในชีวิต เริ่มต้น ณ จุดเล็ก ๆ ตามวัย ผมชอบสาวคนหนึ่ง แต่ก็ไม่วายที่ต้องกินแห้ว เพราะฐานะบ้านเธอค่อนข้างดี มีแต่หนุ่มหล่อๆ รวยๆ มาจีบ บ้านเธอขายของ เวลาผมไปเซ็นเอาของ อายมาก แต่ทำไงได้ ก็ผมมันจน

พออยู่มัธยม หนังสือก็ไม่ค่อยอ่าน เที่ยว เล่น จีบสาว เสาร์อาทิตย์เล่น ไปเที่ยว จีบสาว ควายไม่อยากไปเลี้ยง วัดไม่อยากเข้า หนังสือเก็บเอาไว้ก่อน ใกล้สอบค่อยอ่าน อีกเดือนหนึ่งจะสอบแล้ว...อีกสามอาทิตย์ค่อยอ่าน คืนนี้ต้องอ่าน.....เพราะพรุ่งนี้จะสอบแล้ว
อานิสงส์แห่งความดี ที่ได้ทำเอาไว้ตั้งแต่ตอนต้น กินเที่ยว เล่น จีบสาว หนังสือไม่ค่อยอ่าน ผลที่ออกมาก็คือเอนไม่ติด

ตามคำที่พ่อแม่สอน ตั้งใจเรียนนะ โตขึ้นมาอย่าลำบากเหมือนพ่อเหมือนแม่ ที่ต้องทำนา

?คุณครูครับ ! โตขึ้นมาผมจะเป็นตำรวจ?

คุณครูครับ ผมจะเป็นตำรวจได้อย่างไร?

ในเมื่อผมไม่ตั้งใจเรียน หนังสือไม่อ่าน การบ้านได้แต่ลอกเพื่อน ขอแต่ตังค์พ่อแม่ใช้ ไม่รู้จักโต
ตอนนี้ เหตุผลมากมาย เริ่มเข้ามาแทนที่ ความโง่เขลา ที่เคยบดบังมานาน

เออ...แล้วผมเรียนจบปริญญาตรี ผมจะทำงานอะไรคุณครูครับ ! โตขึ้น ผมอยากเป็นตำรวจ เกรดก็ไม่ดี จบมาแบบทุลักทุเล เพิ่งรู้ว่าเงื่อนไขในชีวิต ไม่ใช่แค่มีแต่ความฝัน แต่มันขึ้นอยู่กับการกระทำ หากผมตั้งใจเรียนตั้งแต่ ประถม มัธยม ป.ตรี ทั้งที่คนที่เรียนเก่ง ก็ใช่ว่าจะเก่งกว่าเรามากซะที่ไหน.......แต่สิ่งที่แตกต่างกันนั่นก็คือ เขาขยันกว่า รู้หน้าที่ของภาวะความเป็นนักศึกษากว่า ตอนนี้ผมก็เรียนจนจบแล้ว แต่ก็อดที่จะเสียดายไม่ได้ หากตอนนั้น ผมตั้งใจเรียนสักนิด....... เห็น F เห็น C เห็น E ใน mark sheet มันเหมือนเป็นตราบาปแห่งชีวิตของความเป็นนักศึกษา ที่ไม่สามารถเอายางลบ ลบมันออกได้

?อ้าว.......พงษ์ประภากรณ์ กลับมาจากกรุงเทพเมื่อไหร่?

?เพิ่งกลับมาครับ?

?ตอนนี้ทำงานอะไร ??

?เออ...เออ....คุณครูครับ .......ผมกำลังหางานทำอยู่ครับ?

คงเป็นเหมือนอย่างที่คำโบราณท่านว่าอดีตคือผลข้อสอบของชีวิต
ปัจจุบันคือแบบฝึกหัดที่เราต้องทำต่อไป
อนาคตจะเป็นครูที่คอยชี้และเป็นเข็มทิศที่เราควรจะเดินไปหาเป้าหมายของชีวิต
อนาคตไม่ใช่ความฝันแต่เป็นความจริงที่มันยังมาไม่ถึง...ของวันนี้

สักวันหนึ่ง หากผมมีครอบครัว มีลูก...ผมจะต้องสอนลูกว่า ?ตั้งใจเรียนนะลูก อย่าลำบากเหมือนพ่อ...........?