เย็นวันหนึ่งหลังช่วยน้ำท่วม ผมให้ทีมงานกลับเข้าค่ายฯ ไปก่อน
ส่วนผมขับรถมาหยุดบนสะพาน นั่งกินลมชมวิวมองดูสายน้ำที่ล้นเอ่อ
มีเครื่องดื่มติดมือมาด้วย...
ที่กินเหล้าเมาจนแอ่น
คิดถึงแฟนฤทธิ์ความเหงา
ฤทธิ์ดีกรีที่คิดถึงนั้นไม่เบา
ถึงมึนเมาแต่ที่เหงาไม่เบาลง
มาถึงท่ามองธาราที่ท่วมเอ่อ
คิดถึงเธอมากกว่าน้ำไม่คดโค้ง
คิดถึงมากคิดฝากไปให้อนงค์
ที่มองตรงในสายน้ำแต่เห็นนาง
จนค่ำย่ำเย็นมองไม่เห็นน้ำ
กลับเห็นคนงามนั่งอยู่เคียงข้าง
โอ้อกเอ๋ยสุดอาลัยเมาอยู่ข้างทาง
จนฟ้าสางคิดถึงนางนี้บ่ลืมเลือน...
Bookmarks