ก้อนหิน ดอกไม้ และความมืดบอด


ก้อนหิน ดอกไม้ และความมืดบอด



ก้อนหิน ดอกไม้ และความมืดบอด




ก้อนหิน ฉันขว้างไปในอากาศ
สิ่งทีเห็นคือหินคว้าง แล้วหายไป
ความมืดบอด คือสายตาฉันเป็นไปได้
ฉันตามไปตามไป ได้แต่ความว่างเปล่า


ดอกไม้ ความคิดคนตาบอด
สีสันไม่คล้อง กับสิ่งที่สัมผัสแสนพราว
จินตนาการสร้าง ประดุจดังเงา
ทุกถ้อยคำสุขเศร้า นัยน์ตามองไม่เห็นสิ่งใด



สายน้ำฉ่ำเย็น ภายใต้จิตคิด
มีตัวปลาว่ายติด ผูกพันเป็นฝูงใหญ่
ตัวปลาว่ายไป ก็เพียงได้แต่นึกไว้
อาจไม่มีสิ่งใด ในสิ่งที่มองไม่เห็น


เมื่อดวงตามืดมิด รอยยิ้มกว้าง
สายลมบาง ดอกไม้ที่ซ่อนเร้น
คำพูดสัมผัส ความจริงใช่เป็น
ไม่มีสิ่งที่เห็น ใต้ความมืดของรัตติกาล