ทุกครั้งเวลา...ที่ฉันหลับตา
ฉันเห็นท้องฟ้าเป็นสีทองในใจ
ชีวิตต้องสู้ ทั้งๆรู้แต่ชีวิตต้องก้าวไป
แต่ลึกลงไปข้างใน ใจฉันไม่เคยที่จะลืม

นั่งเหม่อมองสายลมพัดใบไม้ไหว
พาลให้หวนคิดไปยังเรื่องราวในวันวาน
นับตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเซิร์ชผ่านเขามา
ฉันเคยเห็นบ้านมหาในยุครุ่งเรือง...

สายลมพัดใบไม้ปลิวไปกลางสายลม
ฉันรู้สึกขม อมหวานเมื่อคิดย้อนเวลา
ฉันเคยหลงรักบ้านมหา เคยคลุกคลี
แม้วันนี้ฉันยังรู้สึกเหมือนเมื่อวันวาน