รอนแรมรมย์ชมพฤกษาคณาไม้
เที่ยวท่องไปใจใฝ่ปองไกลหมองศรี
ยลยินเสียงสกุณากลางพงพี
ดั่งวจีพี่เอื้อนโอษฐ์แย้มเอ่ยมา
ผ่านชลศาริมสระบัวแสนยั่วเย้า
ภมรเคล้าคลึงอุบลจนใจผิน
เฝ้าเล้าโลมโถมถลาว่าวอนบิน
อกยุพินถวิลหาพักตราเรียม
ยินสำเนียงเสียงนําตกดังซ่านซ่า
ในอุราสั่นระรัวกลัวหวั่นไหว
สาดกระเส็นสายนําใสไหลหลั่งไกล
เหมือนดวงใจไกลจากพี่มิมีลืม.