ผู้บ่าว ผู้สาวบ้านมหาเอย............
พนมมือ นบนอบน้อม พร้อมมะลิพวงมาลัย ด้วยหัวใจที่ใสตรง ก้มกราบลง ปงตักแม่
ลูกอู๊แวขึ้นมาได้ ลมหายใจ ลูกยังอยู่ ยามลูกบุ๋ออกจากก้น แม่เจ็บล้น หลื่นเหลือ
ตอนลูกเป็นก้อนเนื้อ เนาเพือ อยู่ในครรภ์ แม่สิหันยอขายก ได้ค่อยถก ยอขาก้าว
แม่ทนหนาว แม่ทนฮ้อน ยามสินอน ค่อยทนนั่ง แม่ปวดหลังจ่องใส่ส้น ยังทนไว้บ่อหว่าหยัง
ย้อนหว่าใจต่อตั้ง ให้ลูกครบสามสิบสอง แม่เบิ๊ดหมองเซาทุกข์ ลูกอยู่สุข คือเมืองบ้าน
แม่อดหวานอดส้ม ขะลำขม ขะลำต่อน ยอถ้วยซดน้ำฮ้อน ให้สองเต้าได้หลั่งไหล
ยามลูกตื่นสะเดิดไห้ ได้ตบดากเอิ้นเอาขวัญ ลูกฮวนเฮยามหิว แม่คัวหาแนวมาป้อน
ลูกเจ็บเป็นเข็ญฮ้อน แม่อาวรณ์เป็นล้านส่วน หวนคึดพ้อเด้อหมู่เจ้า อย่าลืมเค้า คุณแม่เฮา......
บุญคุณเฒ่าแม่นี้ หากหนักกว่าภูผา แหม่นเอาหยังมาซา บ่อถ่อคุณสองเจ้า
แม่เคยหย่ำข้าวหมก แม่เคยจกข้าวป้อน โอบกอดนอนถนอมฮัก เฒ่าแม่เคยฟูมฟักฮักเฮาทุกวันมื้อ
บ่อหว่าวันหรือมื้อ เวลานั้น กะพ้นผ่าน ปีเดือนเปลี่ยนไปนาน แม่ยังฮักลูกน้อย บ่เคยได้เปลี่ยนไป
เฮาเป็นลูกควรสิได้ทดตอบแทนคุณ อย่าให้สองตายาย ได้จ่มหายามไกลบ้าน
ควรกลับมาดูแลท่าน สองยายตาบาดยามแก่ ดูแลพ่อ ดูแลแม่ คือกับคราวก่อนกี้ สองเฒ่านั้นเบิ่งเฮา
ฉันผู้เขียน ผู้เว้า ยกไว้หว่าง กลางใจ ขออภัยหากเขียนผิด คิดบ่ทันกะเป็นได้
ไผผู้ลืมคุณเค้า สิทำมาค้าบ่ออก ขอบอกให้ ลูกฮู้ไว้ บุญคุณเจ้านั้นใหญ่หลวง
......................................ผญา ภูมิปัญญาอีสาน..........2542 : 45
ขอนำลำลึกนึกนอบน้อม บูชาคุณพระมารดา
Bookmarks