@ ตัว ฝ.นี้สันนิษฐานว่ายืมมาจากตัวไทน้อยเพื่อเวลาเขียนตัวธรรมเป็นภาษาลาว เพราะตัวธรรมปกติมีอักขระอยู่เพียง ๓๓ ตัว สระ ๘ ตัว ดังนี้ ฯฯฯกะ ขะ คะ ฆะ งะ
จะ ฉะ ชะ ฌะ ญะ
ฏะ ฐะ ฑะ ฒะ ณะ
ตะ ถะ ทะ ธะ นะ
ปะ ผะ พะ ภะ มะ
ยะ ระ ละ วะ สะ หะ ฬะ อํ
อะ อา อิ อี อุ อู เอ โอ
ฝ.ฝอย ถ้าเขียนตามแบบไทน้อย ส่วนมากนิยมเขียนแบบนี้ ได้ทั้งสองแบบ
ย.อยู่ กะสินิยมเขียนแบบนี้ ได้ทั้งสามแบบนั้นหล่ะ เป็นการแยกแยะลักษณะให้เบิ่งว่าต่างกันจังใด๋
ถ้าเขียนตามแบบตัวธรรมกะนิยมเขียนแบบตัว ผ. แต่การเขียนคือตัว ย.อยู่ ย.ยา เข้าใจว่าเพื่อความง่ายเพราะการหนังสือไทน้อยหนังสือธรรม บ่อมีวรรณยุกต์ใช้ต้องเบิ่งประโยค/วลีแวดล้อมประกอบกัน เถิงว่าสิเขียนคือ ย.อยู่ ย.ยา ผู้อ่านกะคงสิวินิจฉัยได้ ประมาณนี้ เพิ่นเลยบ่อให้ความสำคัญกับตัวคล้ายตัวคือ หรือแบบว่ามักง่ายและเข้าใจผิดต่อๆมา หรือเป็นที่เข้าใจกันแล้วในผู้อ่านผู้เรียน ผู้ใช้ ก็เป็นได้ คือกับเฮาเขียนภาษาไทยแบบหวัดนั้นหล่ะ เช่น เขียน พ.สระอา ติดกัน คือกับเขียน ท.สระอาติดกัน ผู้บ่อฮู้กะเลยเข้าใจว่าตัวเดียวกัน
ส่วนที่ถามว่า น้ำมันยางนั้น หมายถึง ยาง (เสียงนาสิก) ยาง จำพวกไม้สะแบง ไม้ซาด นี้หล่ะ บ่อแม่น ยางพารา ที่นิยมเอาน้ำมันยางเหตุผลหนึ่งคือมันทนทานดีกว่าน้ำมันอื่น
Bookmarks