ในรัฐช้อง มีคนเลี้ยงลิงคนหนึ่ง แกเป็นคนรักลิงมาก ไปไหนมาไหน จะมีลิงวิ่งตามเป็นพรวน ว่ากันว่าแกสามารถรู้ใจลิง และสื่อสารกันรู้เรื่องเป็นอย่างดี
ต่อมาไม่นาน ครอบครัวแกยากจนลงเนื่องจากแกมีเงินทองเท่าไร ก็นำไปซื้ออาหารมาเลี้ยงลิงจนหมด แกจึงตัดสินใจเรียกประชุมบรรดาพระราม เพื่อปรึกษาหารือ จะลดค่าเลี้ยงดู เมื่อพระยาวานรมากันพร้อมหน้า แกจึงเอ่ยขึ้นขรึม ๆ ว่า
สหายทั้งหลาย พวกท่านคงเห็นแล้วว่าขณะนี้ข้ายากจนลง อยากขอลดจำนวนอาหารเช้า-เย็น ของพวกท่านลงสักเล็กน้อย คือ มื้อเช้าให้ลูกเกาลัดตัวละสามผล มื้อเย็นตัวละสี่ผล จะตกลงไหม ?" ได้ยินดังนั้น บรรดาพระยาวานรทั้งหลาย ต่างก็ส่งเสียงเจี๊ยกจ๊าก ๆ แสดงอาการไม่พอใจ เอาหละ ๆ" เขาโบกมือห้าม "ถ้าไม่ตกลงข้าขอเปลี่ยนใหม่ เป็นมื้อเช้าสี่ มื้อเย็นสาม เอาไหม ?" พวกมันเต้นหยองๆ แสดงความดีอกดีใจ ที่ได้อาหารเพิ่ม
ความจริงในที่นี้ ไม่มีอะไรเพิ่ม ไม่มีอะไรลด จำนวนลูกเกาลัดยังเท่าเดิม แต่เพราะคนเลี้ยงฉลาดพูด โดยยกจำนวนมากขึ้นก่อนจึงสามารถหลอกลิงได้ว่า ตนจะได้อาหารเพิ่ม
คำพูดคำเดียวกัน คนฉลาดย่อมสามารถพูดให้คนอื่นโกรธก็ได้ ชอบใจก็ได้


(จากหนังสือนิทานปรัชญาเต๋า ของเสฐียรพงศ์ วรรณปก)