..โลกมนุษย์ของเราหลีกเลี่ยงไม่ได้กับการทำร้ายกันเองด้วยการเค่นฆ่า หรือรวมไปถึงการทำร้ายกันทางจิตใจ ไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน แต่จะเชื่อไหมในบางที.. ตัวเราเองก็ยังทำร้ายตัวเองโดยจากความนึกคิด การทำตนให้ร้อนรน หรือจากการโกรธแค้น ริษยาใดๆ รวมไปถึงการมองโลกในแง่ร้าย และทำให้จิตใจของเราเป็นทุกข์ไปโดยไม่รู้ตัว..
..หากเราแบกทุกข์ไว้คนเดียวไม่ละวางหรือวางไม่ได้ ถือสาให้มันหนักเพราะวางไม่เป็นหรือแบกรับไว้เอง หากอยากจะวางก็มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่ต้องวางมันลง ไม่มีใครช่วยเหลือได้ เพราะความเจ็บปวดนั้นอยู่ที่ใจ..ของคนใด..ใจคนนั้น..
..เมื่อเราทำพลาด การตำหนิตัวเองเท่ากับการเตือนตัวเอง และจะทำให้เราเข้าใจในสิ่งที่ต้องแก้ไข เมื่อตำหนิตัวเองได้ก็ต้องให้อภัยตัวเองได้ และอภัยตนเองได้ ก็ควรต้องอภัยให้คนอื่นได้ด้วย การให้อภัยเป็นจุดเริ่มแห่งความปลดปล่อย และสบายใจ นำมาซึ่งความสุข และเหมือนเราหยิบยื่นความสุขให้คนที่เราอภัยให้ด้วย และการที่เราได้อยู่ร่วมกับคนที่มีความสุข เราก็พลอยมีความสุขไปด้วย..
.. เราจะไม่ผิดหวังในรัก ถ้ารู้จักรักความรักด้วย เราจะซาบซึ้งและเป็นสุขที่ได้รัก เมื่อเรารักเป็น และได้รักความรัก พร้อมกับรักคนที่เรารักด้วย ความรักของเราก็เป็นสุข สมหวัง และอยู่กับเราไปจนตาย ..ไม่มีใครพรากความรักไปจากเราได้ นอกจากเราจะปล่อยมันจากไปจากตัวเราเอง..เมื่อเรารักเป็นเราก็จะเห็นคุณค่าของตัวเราเอง แล้วเราจะมีความภูมิใจในตัวของเรา ..รู้จักให้อภัยตัวเราเอง และแก้ไข ตราบเท่าที่เรายังมีลมหายใจและต้องการการอภัย...
(....แด่..น้องสาวที่น่ารักหนึ่งคน..การท้อแท้คือการมองไปข้างหลัง การสร้างความหวัง คือการมองไปข้างหน้า..เธอจะเลือกอะไร..ระหว่างท้อแท้ กับ ความหวัง..)
Bookmarks