สิ่งเดียวที่รับรู้และเข้าใจ
คือความหวั่นไหวภายใต้ใบหน้าหมอง
เหมือนสิ่งไร้ค่า...ที่ถูกคนคุ้นหน้าเมินมอง
เหมือนสิ่งของที่ไม่มี...หัวใจ
ใจสลายไปกับคำว่า...ไม่รัก
เหมือนโดนของหน่วงหนัก...ทับถม
ยิ่งดิ้น...ยิ่งหนัก...ยิ่งรัก...ยิ่งตรอมตรม
ปล่อยให้~สายลม~ประโลมใจ
นั่งนิ่งมองเมินไปตรงหน้า
เห็นเพียงกระจกสะท้อนน้ำตาที่หลั่งไหล
ความอ่อนแอ...ถาโถม...แทบตรมตาย
จะขอร่ำไห้เป็นครั้งสุดท้าย...สัญญา
[wma]paulpan/%E0%BE%C5%A7%E4%B7%C2%CA%D2%A1%C5/%E4%C1%E8%C1%D5%E0%B8%CD%20-%20%CA%D2%C7%20%CA%D2%C7%20%CA%D2%C7.wma[/wma]
Bookmarks