ศีล : เบื้องต้นของพรหมจรรย์

การที่จะให้อวิชชา ตัณหา อุปาทาน และกรรม(อันเป็นต้นเหตุ) ดับไป
จะต้องหัดละความชั่วทาง กาย วาจา เบื้องต้น ด้วยการรักษาศีลตามภูมิของตน ๆ

เช่น ฆราวาสต้องรักษาศีล ๕ และอุโบสถศีลตามกาล (ศีล ๘)
สามเณรต้องรักษาศีล ๑๐

เป็นพระภิกษุต้องรักษาศีลพระปาฏิโมกข์สังวรให้ครบ ๒๒๗ ข้อ
และอาชีวาปริสุทธิศีล อินทรียสังวรศีล
ปัจจัยสันนิสิตศีล ตามพุทธบัญญัติเสียก่อน

ถ้ารักษาศีลยังไม่บริสุทธิ์ จิตก็ไม่สมควรจะได้รับการอบรม
ถึงแม้จะอบรม ก็ไม่เป็นไปเพื่อความเจริญ
เพราะรากฐานของจิตยังไม่มั่นคงเพียงพอ ในอันที่จะดำเนินในองค์มรรคได้
และได้ชื่อว่ายังไม่หยั่งลงสู่องค์พระรัตนตรัย

พุทธมามกะที่แท้ จะต้องเป็นผู้ตั้งมั่นอยู่ในพระรัตนตรัย และศีลเป็นเบื้องต้นเสียก่อน

ฉะนั้น ศีลจึงเป็นเบื้องต้นของพรหมจรรย์ ตามคำสอนของพระพุทธเจ้า
ต่อไปจึงฝึกหัดจิตในแนวเจริญฌาน สมาธิ (ที่เรียกว่า สมถะ)
เมื่อจิตตั้งมั่นชำนาญดีแล้ว จึงเจริญวิปัสสนา โดยอาศัยพระไตรลักษณ์ญาณ
เป็นหลัก จนให้เห็นแจ้งชัดด้วยญาณทัสนะอันบริสุทธิ์
จึงจะถึงวิมุตติหลุดพ้นจากสรรพกิเลสบาปธรรมได้



ที่มา : เทสโกวาท 100 ปี ของหลวงปู่เทสก์ เทสรังสี