เคยหักห้ามหัวใจไม่ให้หวัง ว่าจะยังมีวันอันแสนหวาน
วันที่ฟ้าแจ่มใสดอกไม้บาน นกกาขานเพลงขับเพราะจับใจ
แม้หลับฝันยังไม่ฝันถึงวันชื่น กลัวว่าตื่นแล้วจะต้องมาร้องให้
ชีวิตจึงเหว่ว้าทอดอาลัย ซุกอยู่ในมุมเศร้าเงียบเหงาทรวง
คลุกคลีความอ้างว้างอย่างหวั่นหวาด โดยมิอาจหวังให้ใครมาห่วง
ชังสังคมย้อนยอกโลกหลอกลวง ใจทั้งดวงด้านชามาเนิ่นนาน
...แล้ววันหนึ่งคล้ายกับหลับแล้วฝัน พบว่ายังมีวันอันแสนหวาน
วันที่ฟ้าแจ่มใสดอกไม้บาน เมื่อเธอผ่านสู่วิถีแห่งชีวา
คือดวงแก้วแววฟ้าน่าถนอม อยู่กลางอ้อมหัวใจคนไร้ค่า
ความหวานแห่งรอยยิ้มที่พิมพ์ตา จึงกลายมาเป็นฝันอันพิมพ์ใจ
....ก็แอบหวังแอบฝันถึงวันชื่น แม้ว่าตื่นแล้วจะต้องมาร้องไห้
ฝันว่าเธอคนดีมีเยื่อใย ซึ้งเพียงในความฝันเท่านั้นเอง .......
Bookmarks