แหงนคอตั้งแนมเบิ่งฟ้า...เดียระดาดดวงดาว...
สุขสะกาวสดใส...สว่างเวหากว้าง
ดวงดาราใสเหลื่อม...เทียมพระจันทร์มื่อสิบสี่...
คิดเห็นคราวก่อนกี่...เฮาเคยเว้าต่อกัน
อ้ายยังว่าจั้งสั้น...น้องกะว่าจั่งซี่...มีแต่ม้วนมโนหมาย..
คืนเดือนหงายสัญญาฮัก บ่หน่ายแหนงพอน้อย...
สัญญาคอยว่าปีหน้า...ออกพรรษาว่าสิแต่ง...
คอยจัดแจงแต่งไว้..คำแก้วค่าดอง
ยังบ่ทันฮอดหม่อง...สัญญาฮักวิวาฝัน...
ยังบ่เถิงคืนวัน...เจ้าห่างเหินไกลอ้าย...
มาเสียดายเด้ความเว้า...หวังสิเอาผัดเป็นใหม่...
เจ้าเลยหนีอ้ายไป...มีผู้ใหม่มากล่าวต้าน...โตเจ้ากะเล่าลืม...
คืนเดือนหงายใจอ้ายครึ้ม...คือมีเมฆมัวบัง...
ตกพวังค์ทางความคิด...บ่ซื่นบานพอน้อย...
อดสาคอยให้เถิงมื้อ...หวังในใจสิได้ฮ่วม...
พวมสิได้ขึ้นขี่ช้าง...ทางท้องผัดเล่าเสีย...
นางบ่คิดอ่าวเอื้อ...เหลือแฮงฮักเสมอตา
แม่นสิดับชีวา...กะเล่าตายแทนได้...
คือใจดำเอาฮ้าย...บ่สมหมายมุ่งมาด...
ขาดความสัตว์บ่เที่ยงแม้...สัญญาอ้ายเจ้าหน่ายแหนง...นางเอ้ย