***จะหอบเอาความอุดม....ไปห่มนา***

[maanoy]

จะหอบเอา..ความอุดม.."ไปห่มนา"


อิสานข้าไม่สิ้นไร้น้ำใจ

เขียนโดย “หมาน้อย”

...อิสานแล้งเพียงฝนคนไม่แล้ง

.....น้ำขอดแห้งแรงหยาดเหงื่อยังเหลือหลาย

.......เพียงขาดฝนมิยอมหล่นลงโปรยปลาย

.............ไม่เคยหน่ายไม่เคยท้อ....รอเวลา

....................อิสานแล้งเพียงฝนคนยังสู้

.........................ยืนหยัดอยู่..ใจแข่งดินละฟ้า

.............................สู้ยืนยงคงมั่น....เปรี่ยมศรัทธา

...................................หลังแรงกล้า...อิสานข้า...ขอฟื้นฟู

............................................แม้แรมรอนห่างคอนนอนพัดถิ่น

...................................................ออกหากินทิ้งนาไร่อาศัยอยู่

.........................................................ใจวาดหวังวันเวลายังเฝ้าดู

...................................................................เตรียมแรงสู้...ฟื้นฟูดินถิ่นลำนำ

..........................................................ตัวสัญจรห่างคอนคนพัดถิ่น

.................................................สู้ฟ้าดินเคยหน่ายเหนื่อยทรวงชอกช้ำ

...........................................แม้ยากเข็นทนลำบากกายตรากตรำ

...................................ตั้งหน้าทำเหนื่อยก็พักหนัก...คงเบา

.......................หากได้เงินก้อนใหญ่ดั่งใจหวัง

.............จะกลับรัง...ถิ่นเกิดคงสร่างเหงา

........ข้อยลูกหลาน...อิสานกลุ่ม “ซุมหมู่เฮา”

...จะหอบเอา....ความอุดม..ไป “ห่มนา"

[maanoy]

ซาก....คันไถ....
โดย หมาน้อย


คันไคเก่า......เอาพิง.....ซากตอไม้
หมดสิ้นไร้.....ไถทำ....นำเก็บเก่า
.....เอาไถเหล็ก....คูโบ้ต้า...มาแบ่งเบา
....ลืมแม้เงา....คันไถ....ที่เคยมือคูโบ้ต้า.....หญ้าไม่แล...แท้หยิ่งนัก
......สิ่งที่รัก...มักดื่ม...ปลื้ม..ใจถือ
น้ำมันเชื้อ...กินดื่ม..นั้นสิ่งคือ
ดึงฉุดดื้อ...เชื้อไหม้...ให้ไถนา

ลืมสิ้นแล้ว..เจ้าทุย.....ที่ลุยทุ่ง
ใจหวังมุ่ง....ปั้นควายเหล็กเป็นหนักหนา...
ไม่มีเหลือเยื่อใยทุย...ที่นำพา
....จัดหวังหา...คูโบต้ามาใช้แทน

หวนคิดถึงครั้งหนึ่งในอดีต
รอยบ้ำกรีดยังจำสิ่งหวงแหน
ไม้ประดู..ขุดจากเง่ามาเหลาแกน
โค้งอ่อนแอ่น...เรียก..คันไถ...ของชาวนา"""

[maanoy]

ล่ากระปอม
โดยหมาน้อย


ครั้งหนึ่ง....ที่เป็นนักล่า....

นี่แหละหนาชีวิตชนบท

...แล้นแค้นชีวิต..แทบจะอด

...รันทด..ความเป็นอยู่....ทรมาน...

.......พลพรรคนักล่ารวมก้อนกลุ่ม ต่างชุมนุมออกล่าหาอาหาร

เก็บลูกหินดินก้อนกลมพอประมาณ วางเกณฑ์การออกล่าหา “กระปอม”

.......เพื่อนได้ย่ามเรามีเป้ใส่ก้อนหิน น้ำดื่มกินกันกระหายมีไว้พร้อม

เหนื่อยแค่ไหนอย่างไรไม่ขอยอม โอกาสซ้อมฝึกปรือฝีมือเรา

.......หนังกะติ๊กค้องคอง่ามมันวับ เหมาะมือจับพ่อทำให้เป็นไงเล่า

ประดูแดงมีดตัดเซาะเลาะขัดเงา เท่ห์ไม่เบาง่ามไม้เหมาะเหมงมือ

.......ท่าจะดีเมื่อวานนี้ฝนใหญ่ตก คงได้นกและกระปอมมากสักมื้อ

เป็นอาหารการกินอยู่ ไม่หว๋าหวือ นี่แหละคืออาหาร “บ้านนอกนา”



.......ได้กระปอมตัวแล้วหลายตัวเล่า สะพายเอาใส่ย่ามสมที่หา

เดินย่ำต๊อกหน้ากลุ่มบอกเพื่อนยา พักก่อนหนาเถียงนาน้อยค่อยว่ากัน

.......แสงแดดร้อนก่อนเที่ยงสาดเฉียดฟ้า กระทบหน้าเหงื่อหยดรินแก้มฉัน

เสียงโหวกเหวกจากเพื่อนอื้ออึงงัน กระป้อมนั้นวิ่งจากย่ามตามเร็วไว

......ล้วงข้าวห่อจากเป้สะพายถือ นี่ก็คือกินข้าวป่ากะเอาไว้

กินอย่างนี้อยู่เช่นนี้เป็นไรไป สุขดังใจ..ได้ค่า...ราคาคน....

.....มองออกจากเงาเถียงเป็นเพียงร่ม พอได้ลมโชยมาอุราล้น

กินข้าวเสร็จเอนอิงกายคลายกังวล รอกว่าจนตะวันคล้อยลอยต่ำลง......