กวีถ่อย...วัฏ...สงสาร

[maanoy]

คน.....โดยหมาน้อย
ดวงดาววับวาวเคยเด่นพราวยังมีหล่น
เมฆลอยสูงเบื้องบนยังตกลงสู่ดิน
หมู่มวลวิหกมีปีกหลีกบินโผผิน
ไม่วายจะร่วงดิน....แดดิ่นสิ้นใจตาย

ทะเลลึกมีหมู่ปลามากมายอยู่
ทั่วบึงหนองคูมีหมู่ปลามากมาย
ยังมีเบ็ดเด็จชีพมิวางวาย
เหมือนละม้าย...คล้ายดั่งชีวิตคน

มืด...มัว...เด่น...ดี...เพียงใด?
ร่ำรวย หรือ เข็นใจ อับ จน
ไม่มี..ชีวิตใด.หลีกหนีทางพ้น
..เหล่าล้วนต้องผจญ....หนีไม่พ้นคือความตาย..

[ใบไม้สีชมพู]

ยังยินดีกับชีวิตมีสิทธิ์ฝัน
ได้ผูกพันห่วงใยได้ค้นหา
ความดีทำให้จำได้ในโลกา
สร้างคุณค่าไว้บางในทางธรรม

เพียงความดีมีความหมายก่อนตายจาก
หนึ่งกวีฝากอักษรเคยวอนพร่ำ
ร้อยความรักเรียงรสให้จดจำ
ฝากรอยคำความหมายตายจากกัน