ความหวังล้ม

[สาวออมน้อย]

นั่งน้ำตา หลั่งริน สิ้นความหวัง
เมื่อมานั่งคิดถึง สิ่งต่างๆ ที่ผ่านมา
ใจเจ้าเจ็บ กายเจ้าเจ็บ ช้ำอุรา
เมื่อใหร่หนา จะหมดเวร กันเสียที
อันว่าน้อง ที่รักใคร่ ก็ต้องจาก
ต้องมาพราก ต้องมาจาก ชั่งหน่ายหนี
ใจหนอใจ เจ้าจะสู้ ยังไงดี
เบื่อเหลือเกิน ชีวีต ที่ดิ้นรน


วันเวลา ผ่านไป ชั่งแสนสั้น
โอ้ชีวิต เรานั้น เป็นฉใหน
ต้องเจ็บปวด รวดร้าว อย่างนี้หรือไร
ใจหนอใจ เจ้านี้ เจ็บไม่จำ