เ พี ย ง แ อ บ ฆ่ า
ใ น ค ว า ม ฝั น ส ลั ว

ผมเป็นคนขายฝันกลั่นอักษร
แอบร้าวรอนขมขื่นในคืนพ่าย
รันทดท้อซึมโศกกับโชคร้าย
เคยแอบฆ่าตัวตายมาหลายครั้ง
ฆ่าตัวตายเงียบเงียบในความเหงา
กรีดริ้วเบาบางใสในความหลัง
รินน้ำตาย่ำหยามของความชัง
ที่แพ้พังเพราะความชั่วของตัวเอง
ผมเป็นคนจนรักเพราะมักง่าย
ที่แพ้พ่ายเจ็บปวดเพราะอวดเก่ง
ง่ายทั้งใจง่ายทั้งกาย.....งมงายเอง
ทั้งขลาดเกรงแต่ทำกล้าลวงตาคน
ผมเป็นคนรวยหวังที่พลั้งพลาด
เขลาและขลาดจดและจับเพราะสับสน
มีสิ่งเดียวที่งามงดคืออดทน
ทนหลอกยั่วตัวเองไม่เกรงกลัว
ผมเป็นคนรวยฝันที่ขายฝัน
ไม่หวาดหวั่นสิ่งที่มีดีหรือชั่ว
ไม่อาทรร้อนหรือเย็นไม่เห็นกลัว
มืดสลัวสว่างได้ไม่ยากเย็น
จึงขีดเขียนเวียนวนบนความพ่าย
ไม่เคยอายที่จะให้ใครได้เห็น
เขียนทุกสิ่งที่รู้สึกและนึกเป็น
จะซ่อนเร้นไปทำไมความไร้เลือน
ยังร้าวรอนขมขื่นในคือพ่าย
กับโชคร้ายริ้วรอยคอยเป็นเพื่อน
นั่งขายฝันกลั่นอักษรมาย้อนเตือน
ความเป็น…เพื่อน… ให้ใครใครได้รับรู้
จึงมีเพียงวันนี้เท่าที่เห็น
ความรู้สึกแค้นเข็ญขมหดหู่
ที่บางครั้งถึงกับพร่าน้ำตาพรู
ก็ยินดีมีชีพอยู่ดูเงาตัว
ที่แอบฆ่าตัวตายหลายครั้งนั้น
เพียงแอบฆ่าในความฝันอันสลัว
เมื่อเจ็บจนมืดหน้าน้ำตามัว
และหวาดกลัวที่จะสู้อยู่ต่อไป
เพราะทุกครั้งหัวใจได้พบว่า
ความรู้สึกไร้ค่าที่โหยไห้
เป็นเพราะรักหลงอยากมากเกินไป
เมื่อคิดได้จึงหยุดฆ่ามาทุกครั้ง
จึงยังคงขมขื่นในคืนพ่าย
ขีดและขายเขียนฝันกลั่นความหลัง
เป็นอักษรโศกปรักและหักพัง
แทนความชังและความรักที่หมักใจ
บนกระดาษว่างเปล่าที่เหงาเงียบ
จึงเย็นเยียบเลอะอาบด้วยคราบใส
จากน้ำตาหมองหม่นคนปราชัย
ที่ทำได้....อยู่แค่นี้....ทั้งชีวิต.


[WMA]up/file/8746.wma
[/WMA]