พักใจกับศาลาริมทาง ตอน ผิดที่ไม่รู้ ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย การปลงชีวิตสัตว์ให้ตกล่วงไปนั้น ถ้าใครทำมากแล้ว ชาชินแล้ว เชี่ยวชาญแล้ว ย่อมเป็นเหตุให้ไปสู่นรก หรือไปสู่กำเนิดสัตว์เดรัจฉาน หรือไปสู่เปรตวิสัย ...
กวีคุณค่าเเสวงหาตัวตน วันเวลาผ่านไปเวลาลับดับไปไม่หวน ทุกสิ่งนั้นเป็นไปตามกรรมของตน มัวกระทำสิ่งผิดจิตหมองถลำ ให้จิตหมองสว่างห่างไกลธรรม เมื่อจิตตรองมาพินิจพิศสัทธรรม ...
พักใจกับศาลาริมทาง ตอน รักเหนือรัก ไม่มีใครรักจะเป็นทุกข์ แต่ทุกข์อันใดเล่าจะเท่ารัก หากมีวาสนาเก่ากับความเพียรใหม่ กระทั่งได้พบและสามารถเลี้ยงดูรักแท้ ก็คงเป็นแรงบันดาลให้พวกคุณเต็มใจเกิดตายไปเรื่อยๆ เพื่อรักษาความเป็นอมตะแห่งรักแท้เอาไว้ ...
พักใจกับศาลาริมทาง ตอน แค่รู้ก็ไม่หลงทางรัก "ทำไมนะคนเราถึงโหยหาที่จะมีความรัก" นอกจากความเรียกร้องของสัญชาตญาณทางเพศแล้ว คนหนุ่มสาวหลายคนกำลังโหยหาความรัก เพราะไปสำคัญว่าความรักนี่แหละจะช่วยผลักไสให้ความเหงาและความโดดเดี่ยวที่ตนกำลังเผชิญอยู่ห่างออกไปได้ ...
พักใจกับศาลาริมทาง ตอน เกมกฎแห่งกรรม "กฎแห่งกรรม" ไม่เคยยกเว้นให้ผู้ใดความแน่นอนที่เหมือนไม่แน่นอน อะไรก็ตามที่ถูกตกแต่งด้วยกฎแห่งกรรมวิบากจะเปลี่ยนแปลงไปเป็นอื่นเสมอ แต่กฎแห่งกรรมวิบากจะไม่เปลี่ยนแปลงเลยสิ้นกาลนาน ...
Updated 10-04-2011 at 14:33 by ญา ทิวาราช