ความห่างเหิน กลายเป็นความเหินห่าง... จะ 4 ปีแล้วนะ ที่บนเส้นทางเดินสายเก่า ไม่มีคำว่า"เรา" อยู่เป็นกำลังใจให้กันและกัน วันนี้ ณ วันนั้นก็ยังจำได้ไม่เคยลืม แตกต่างกัน ณ วันนี้ไม่มีแม้แต่ใครสักคนที่อยู่เคียงข้าง ...
อ้ายมันคนบ่มีค่า วาสนาบ่สูงส่ง ฮักอ้ายจึงจบลง กากับหงษ์มันบ่คู่ควรกัน คิดฮอดกะคิดฮอดหลาย ดนป่านได๋ กะบ่แปรผัน ฮักข้างเดียวต้องช้ำชีวัน แค่ได้คิดฮอด ทุกวัน กะดีใจ บ่แม่นผะหยาดอกคับ แต่งไปมั่ว ๆ อิอิ
วันเวลาเป็นมาตราวัดชีวิต เรามีสิทธิ์เท่ากันวันวันหนึ่ง แต่ใครจะทำอะไรให้ตราตรึง นั่นแหละซึ่งทำชีวิตเราผิดกัน ชีวิตที่ได้ผ่านความกร้านโลก พบทั้งโชคเคราะห์สุขทุกข์มหันต์ ได้ต่อสู้อย่างผู้รู้จักมัน เพียงเท่านั้นก็สมคำว่า "คน" ท่านอาจารย์ธรรมนูญ สิงคเสลิต มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน วิทยาเขตสุรินทร์