บทกวีฟ้าสางมรณะนุภาพ ลำแรกของแสงตะวันอันเลือนลาง โอบทุกร่างที่เรียงรายชายป่านั้น เพชรน้ำค้างพร่างใสไหวระยับ ริมลำน้ำซึ่งไม่เคยไหลกลับ เดินทางผ่านชั่วดีมีสุขทุกข์พัวพัน ...