aphsara

วันวานยังหวานอยู่

Rate this Entry


วัดป่าใกล้ ๆ กับหมู่บ้านที่อยู่ ได้จัดงานวิปัสนากรรมฐาน จึงได้เข้าไปร่วมบริจาค และช่วยงานอื่น ๆ ตกเย็นมีการทำสวดมนต์ทำวัตรเย็น จึงได้เข้าไปร่วมสวดมนต์ทุกเย็นด้วย ภาพชาวบ้านจูงลูกหลานตัวน้อยเข้าวัด เด็กบางคนทนสวดมนต์จนจบไม่ไหว ก็นอนไปเลยก็มี


เห็นภาพเหล่านี้ให้ย้อนนึกถึงตอนที่ตนเองยังเด็ก ยายมักจะพาไปวัดสวดมนต์ในวันพระ ช่วงที่เป็นเด็กจะรู้สึกง่วงนอนมาก บางทีก็นั่งหลับสับปหงก บางครั้งก็หลับนอนน้ำลายยืดอยู่บนศาลา เคยนึกสงสัยว่าเหตุใด ยายจะต้องพามาหลานมาวัดด้วย ฟังพระเทศน์ก็ไม่เห็นจะรู้เรื่อง พระสวดอะไรก็ไม่รู้ยาวซะขนาดนั้น แล้วพระไม่เหนื่อยบ้างหรือไร


พออายุผ่านวัยฝนมาได้สามสิบกว่าปี ทำให้นึกขอบคุณยาย ทุกครั้งที่ชีวิตมีอุปสรรค เจอะเจอปัญหา สิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ คือพระพุทธศาสนา ทำให้ชีวิตไม่เดินผิดทาง นี่เป็นเพราะ มียาย คอยปลูกฝัง สิ่งเหล่านี้ ตั้งแต่เล็ก ๆ ยังนึกถึงภาพ เด็กผู้หญิงตัวน้อย นุ่งผ้าซิ่น โป่ง ๆ กลมไปทั้งตัว ถือปิ่นโตพร้อมดอกสะเลเตเดินตามหลังยายไปวัด ชาวบ้านที่พบเห็นก็มักจะหัวเราะโอ่งเดินได้อยู่เสมอ :,1-

Submit "วันวานยังหวานอยู่" to แชร์ไปที่ Facebook Submit "วันวานยังหวานอยู่" to แชร์ไปที่ Twitter Submit "วันวานยังหวานอยู่" to แชร์ไปที่ Printerest

แท็ก: ไม่มี แก้ไข Tags คำค้นหา
Categories
Uncategorized

Comments

  1. สัญลักษณ์ของ จำจน
    ให้นึกถึงภาพเณรน้อยเดินถือบาตร ตระเวณไปโปรดสัตว์ทุกเช้า ระยะทางไปกลับ 2-3 กิโล เดินท้องกิ่ว อิอิ ผลพลอยได้คือ ได้รู้รส ความอด หิว อิอิ ติดตัวตั้งแต่นั้นมาคือ ความอดทน อดกลั้น อดหวั่นไหว ใจเย็น เป็นสุข นี่คงเพราะเราได้สัมผัสพระศาสนา แต่เด็กทุกวันนี้สิ เลือดร้อน ใจร้อน ห่างไกลวัดวา มุ่งเข้าหาเกมส์ ยาเสพติด ขาดที่ยึดเหนี่ยวทางใจ จะเป็นเทวดาในทางลัดซะนี่ อิอิ โอ้ย ลูกเทวดา

Trackbacks

Total Trackbacks 0
Trackback URL: