nuzing

“ชีวิตเขาเป็นชาวนา หาเลี้ยงชีพ

แต่เช้ารีบเริ่มแรก แบกคันไถ

พร้อมเจ้าทุยลุยน้ำ ตามกันไป

กำลังใจมีเพียงแม่ แก่ชรา

ตั้งแต่เช้าถึงสาย จนงายแก่

คอยทางแม่ส่งข้าว เฝ้าคอยหา

เมื่อไหร่หนอแม่จะเอา ก่องข้าวมา

เพราะไถนาเหนื่อยอ่อน ทั้งร้อนกาย

แม่มาถึงเบิ่งมอง ก่องข้าวน้อย

อุตส่าห์คอยข้าวน้อยนิด ผิดใจหลาย

หิวแสนหิวเขาหิวข้าว ตาก็ลาย

ฆ่าแม่ตายสิ้นชีพ รีบนั่งกิน

ข้าวไม่หมดจดจ้อง มองศพแม่

หันมาแลข้าวยังเหลือ เมื่อมองผิน

อิ่มข้าวแล้วแม่จ๋า น้ำตาริน

แม่มาสิ้นชีวาวาย ตายเพราะตน

เขาสำนึกบาปกรรม ที่ทำผิด

พลังจิตรู้สึก สำนึกผล

จึงสร้างธาตุก่องข้าวน้อย คอยเตือนตน

ให้บันดลล้างบาป กราบวิญญาณ”




ขอคารวะ กวีนิรนามขอบคุณข้อมูลจ้า จกไปจกมายายหละหลงจั๊กหลอยมาแต่ไสเถื่อจะของเผิ่นมาผ้อ อนุญาตให้ป้อย /เป็นหยัง“ชาวนา” ผู้ “ปลูกข้าว” แต่กลับต้อง “หิวข้าว” จนถึงต้อง “ฆ่าแม่” น่าคิด