นู๋น้อย

ยามเมื่อสายลมต้อง หม่องเคยอยู่ อู้เคยเซา
ใจมันเป็นเหงา เหงา เศร้า ในทรวง
จากมื้อนั้น ถึงมื้อนี้ บ่มีห่วง
ขอปลดบ่วง ปล่อยทุกอย่างให้ห่างใจ

กาลเวลาเลื่อนไปหลายปีแล้ว
จิตแน่นแนว โตหนังสือ มือพิมพ์อักษร
พบเพื่อนมิตร เพื่อนรู้ใจกะหลายตอน
พ้อหม่องบ่อน เย็นใจกะหลายเทื่อ..

แต่..มื้อนี้ ขอลาที สิ่งเพ้อฝัน
ปล่อยอักษรมัน หายเลือนไป ให้หายเซา
ทุกความเหงา ความห่วงหา ความอาลัย
ให้หายไปกับกาลเวลา ให้พัดพาไป...

ใจเมื่อยล้า จิตอ่อนแรง แฮงกะหล่อย
ใจมันท้อ จิตมันถอย แฮงๆน้อยๆกะสั่นไหว
บ่มีใจคิดต่อตั้ง คือครั้งคือเก่าหลัง
ขอเดินตามลำพัง อยู่ห่างๆ อย่างบ่ห่วง..

...บางที คิดอยู่ว่า ความสุขที่หายไป ตามกลับมาได้หรือยัง

......โลกแห่งจิตนาการ ไร้พรมแดน ไร้ขอบเขต ไร้ความเมตตา หากว่าได้หลงไปแล้ว มันกะยากที่จะถอนโตได้ง่ายๆ ......