ลูกสาวพ่อแล

การลืมคนที่เรารักมากที่สุดอาจดูยากเย็นเกินทำใจ
แต่การเอาชนะใจตัวเองให้ได้ ยากเย็นกว่า แต่ต้องทำ

แม้คนเคยรักเคยผูกพันกันมา จะยังมีเยื่อใยบางๆ หลงเหลืออยู่
แม้ภาพเก่าๆ ที่เคยหวานชื่น จะตามหลอกหลอนให้เราปวดใจอยู่เรื่อยๆ
แต่เราจะยอมปล่อยให้สายใยบางๆ เส้นนั้น มารัดคอจนตายทั้งเป็นเลยเชียวหรือ

แม้ว่าหัวใจจะเป็นก้อนเนื้อที่มีความรู้สึกรู้สาก็เถอะ
แต่ถ้าตราบใดหัวใจยังคงอยู่ในร่างกายเรา ยังเต้นเป็นจังหวะ
และยังเป็นอุปกรณ์ชิ้นเดียวที่ช่วยทำให้เรามีชีวิตอยู่
การเก็บรักษาก้อนเนื้อที่มีความรู้สึกรู้สานั้นไว้
ยังดีเสียกว่าปล่อยให้แหลกคามือคนไม่รักดี

อย่ามัวแต่คิดว่าเขาคือที่สุดของชีวิต และต่อจากนี้ไปจะไม่รักใครอีกแล้ว

แม้เรื่องราวความรัก จะกลายเป็นเรื่องเล่าที่ตัวละครสองตัวต่างแยกทางกันเดิน
แต่ก็ใช่ว่าเราจะเดินทางเพียงคนเดียวลำพังไม่ได้

เรายังสามารถพบเจอและมอบหัวใจให้ใครได้อีก เรายังลืมตาอ้าปากได้สบาย
ไม่จำเป็นว่าเราจะต้องเอาชีวิตอันแสนมีค่า ไปผูกติดอยู่กับเขา

ไม่อยากลืมเขา ก็ไม่ต้องลืม เก็บเขาไว้เป็นความทรงจำที่ดี

แต่ถ้าการที่ไม่สามารถลืมเขา
แล้วกลายเป็นบ่วงที่คอยติดตามหลอกหลอนเราไปทุกที่
ลืมเขาให้หมดจากใจเสียเถอะ
เขาเป็นเทวดาหรือก็เปล่า ? ทำไมเราถึงยังไม่กระชากชีวิตเขาออกไปจากใจเสียที

ลองนึกดูสิว่าป่านนี้เขากำลังทำอะไร เขากำลังหยิบรูปเราขึ้นมากอดแนบอก
ด้วยความพิศวาสอย่างนั้นหรือ เขาอาจจะกำลังอยู่กับใครที่ไหนสักแห่งหนึ่งก็เป็นได้

เขามีสิทธิ์ทำอะไรที่ไหนก็ได้ตามใจชอบ
ทำโดยไม่จำเป็นต้องบอกเรา ไม่จำเป็นต้องมีเรา

ไม่เห็นต้องเสียเวลาอันมีค่ามานั่งคิดถึงเรา ซึ่งก็เป็นแค่คนในอดีต
ความจริงแล้วเป็นเพราะเรายังงมงาย เพราะเรายังไม่อยากลืมเขาต่างหาก