khonsurin

... เห็นบล็อกนี้ไม่หยุดนิ่ง มีความเปลี่ยนแปลงอยู่สม่ำเสมอ
เป็นบล็อกที่มีชีวิต ...

......................................................................

ด้วย พ่อแม่ทำนา ผมเป็นลูกชาวนา จึงไม่มีอุปสรรคใดเลย
เมื่อผมอ่านบทกลอนนี้แล้วจะไม่เห็นภาพ... กวีท่านนี้ไม่ธรรมดา
เลยครับ.

ข้าวขาดรวง ร่วงหล่น น้ำตาน้อง
ลมเหนือต้อง ปลายใบข้าว ร้าวถึงไหน
ราวถึง-อก ร้าวฤดี พี่เข้าใจ
จำจากไป ชายแดน แสนห่วงเธอ

ภารกิจชาติ เป็นภาระ ขาดไม่ได้
ภาระใจ ภาระจิต คิดเสมอ
ภาระผูกพัน คือรอวัน กลับมาเจอ
พาละเมอ ทุกคืนค่ำ รำพึงลม

อยู่ชายแดน ชายเดียว เหลียวระวัง
กลัวพลาดพลั้ง มวลศัตรู ผู้ถาโถม
อีกใจคิด กลัวชายใด มาโอ้โลม
ให้เธอโสม มนัสใจ ด้วยใกล้กัน

......มาต่อเอาเด้อท่าน Wundee

...ขอ(อนุญาต)กระชับพื้นที่ และขออภัยในความไม่สะดวกครับ
...............................................................

ลึกซึ้งตรึงใจ(คุณ)ชัยหมอแคน
นี้ยากแสนไม่หาญต่อกลอนท่าน
เท่านี้ข้าน้อยยังคิดอยู่สองนาน
คำหวานท่านช่างไพเราะเสนาะใจ

"ด้วยหัวใจคิดถึงเจ้าอยู่เสมอ
อยากพบเธอหวังชิดใกล้
แต่ภาระที่มีจึงต้องไกล
จำปล่อยให้เจ้าหวั่นไหวตามลำพัง

ก่อนจากไกลช่วยว่านไถคราหน้าฝน
หวังมายลเมื่อข้าวเหลืองรวงสะพรั่ง
กลับมาเก็บมาเกี่ยวช่วยน้องนาง
แต่วันหวังวันนี้กลับมลาย

เจ้าคงเหนื่อยจับเคียวคอยเกี่ยวข้าว
พี่ก็ร้าวดั่งว่าใจถูกเกี่ยวเจ้ารู้ไหม
เพราะคำพูดของพี่วันนั้นมันเปลี่ยนไป
แต่รู้ไหมในวันนี้ใจพี่ไม่เปลี่ยนแปลง

อย่าหมองไปเลยน้องคนดี
หากว่าพี่ชีวิตนี้ฟ้าไม่แกล้ง
จะกลับมาหอมเจ้าแก้มแดง
ฟ้าคงไม่แล้งน้ำใจให้คนคอย ..."

ขอบคุณนะคะ
มีแต่คนแต่งกลอนเพราะจังเลย
ขอบคุณมากๆ ค่ะ


ปลื้มใจมากค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนมาอ่านกลอนเล็กค่ะ