khonsurin

เมื่อลมหนาว สยายปีก ทั่วท้องทุ่ง
แสงทองทาบ อาบรุ่ง มุ่งสู่ฝัน
ชาวนาเร่ง เก็บเกี่ยว กันพัลวัน
เมล็ดเรียว เกี้ยวกัน ดังก้องไกล

เกี่ยวรวงทอง เกี่ยวรอเธอ เกี่ยวรอท่า
เกี่ยวเกี่ยวเกี่ยว เธอไม่มา พาหวั่นไหว
เกี่ยวคนเดียว รอเธอมา เกี่ยวหัวใจ
เกี่ยวฉันไป เกี่ยวก้อย ร้อยดวงมาลย์

ทุ่งผันผ่าน คืนวัน อย่างเชื่องช้า
แต่บ่มด้วย ความศรัทธา ทุกสถาน
ชาวนาสุข ชาวเมืองสุข คือผลงาน
ชาวนาคลาน ชาวเมืองไข้ ไปด้วยกัน

อย่าดูหมิ่น ชาวนา เหมือนตาสี
อย่าดูถูก น้องพี่ ที่สร้างฝัน
หากไม่มี ชาวนา ทำนากัน
คงสักวัน ชาวเรา เศร้าหมดกิน
..........มาต่อให้แนพี่น้อง หิวข้าวแล้ว

ศรัทธาชาวทุ่งกุลาเมื่อมาเห็น
ใช่ว่าเป็นทุ่งแล้งดังกล่าวขาน
ปิดฉากแล้วความขมในตำนาน
ผู้คนขานข้าวชั้นดีในถิ่นนี้ของคนไทย...
...............................................

สายลมโชยโบกโบยสะบัดร่าง
พัดน้องนางใจข้านี้หวั่นไหว
ไม่อาจปลอบส่งคำให้แรงใจ
จะมีใครเข้าใจความในที่ข้ามี

หากบอกว่าไกลเพราะงานนั้น
เกินรำพันคำบรรยายกับหน้าที่
ไร้เหตุผลกล่าวอ้างต่อคนดี
เพียงหน้าที่เท่านั้นพี่ไกลนาง

ลมหนาวเอ๋ยหยุดพัดน้องสาวข้า
อย่าทำร้ายกายาเมื่อข้าห่าง
เปลี่ยนทิศลมมาทางนี้ข้าคอยทาง
อย่าทำนางให้เจ็บช้ำระกำใจ

ฝากแรงใจส่งสาวนามีแรงสู้
ได้รับรู้จากใจถึงใจที่ส่งให้
ไม่ได้ส่งด้วยมือแต่ส่งด้วยหัวใจ
โปรดรับไว้...ยิ้มส่งใจให้บ้างนะคนดี ...

...............................................