หนุ่มน้ำยืน

มีโอกาสได้เมือยามบ้าน หลังจากบ่ได้ไปตั้งหลายปี เลยถือโอกาสหาหย่างเลาะนำหมู่บ้าน สิได้คือผุบ่าว(เฒ่า)มาแต่กรุงเทพฯแหน่ มาสะดุดตากะนี่เลยคับ




เคยเห็นแต่ศาลหลักเมือง อันนี้จักเขาเอิ้นศาลหลักหยัง ย่านแม่นศาลหลัก(หมู่)บ้านอยู่เด้อคับ ศาลนี่ตั้งอยู่หน้าโรงสีประจำหมู่บ้าน
โรงสีเพิ่นกะมาจากโครงการพัฒนาศักยภาพหมู่บ้านและชุมชน (SML) ตามแนวปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ได้งบประมาณมาสองแสนบาท เลยเอามาซื้อโรงสีกับรถบรรทุกข้าว หารับข้าวในหมู่บ้าน กับหมู่บ้านใกล้เคียงเอามาสี




มีการจัดตารางเวรสีข้าว ส่งข้าว เฝ้าโรงสีพ้อมชุดละสี่คนหกเดือนปันผลเถื่อหนึ่งได้คนละสองสามพันบาท พอได้ใช้




พอถามหว่าคือได้น้อยแท้สิพอใช้อยู่บ้อเพิ่นกะตอบหว่า ไคกั่วไปเป็นลูกจ้างให้เขาใช้เล่นอยู่กรุงเทพฯยุ
อย่างน้อยกะได้อยู่กับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตากัน(ฮึ่ม..จำไว้)ถามดีๆมาย้อนอีก




อดรนทนบ่ไหวกะเลยหย่างไปหาหม่องสงบจิตใจ ย่านอดรังแกคนที่มีกำลังหลายกั่วบ่ได้ ย้อนหว่าเพิ่นมีสี่คน อิอิ:l-
หม่องสงบกะเห็นมีแต่วัดพู้นแล้ว ไปพ้อผู้เฒ่าเดินแถวตอนเรียงหนึ่งมาจังหันยามเช้า เลยเก็บภาพไว้เป็นที่ระลึก แนมหาผุบ่าวผุสาวมาวัดกะบ่เห็นมีมาจักคนซ่ำ สงสัยยังพากันไกลวัดอยู่





หรือหว่าวัดเขามีไว้ให้ผู้เฒ่าผู้แก่วัยไม้ใกล้ฝั่งเข้าไปเป็นที่พึ่งทางใจ ยามร่างกายอ่อนแรงลงกะบ่ฮู้....




พอมาฮอดวัดจังฮู้หว่าคิดผิด คนมาวัดหลายคือกัน มีทั้งเด็กน้อย ผุบ่าวผุสาว แต่ผุเฒ่าสิหลายแหน่จักหน่อย...




ได้มายามบ้านแต่ละเถื่อหนีความวุ่นวายของเมืองใหญ่
มาใช้ชีวิตแบบบ้านนอก โอ๊ะ..ชนบท
กะมีความสุขไปอีกแบบ แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่กะอิ่มเอมในหัวใจ ......



ภาพนี้บ่มีหยังดอกคับ แค่สงสัยหว่าต้นงิ้วเป็นแบบนี้บ้อ คนจังพากันผิดศีลข้อกาเมหลายแท้ เป็นย้อนงิ้วบ่มีหนาม..