ญา ทิวาราช

บทกวีฟ้าสางมรณะนุภาพ


ลำแรกของแสงตะวันอันเลือนลาง
โอบทุกร่างที่เรียงรายชายป่านั้น
เพชรน้ำค้างพร่างใสไหวระยับ
ริมลำน้ำซึ่งไม่เคยไหลกลับ
เดินทางผ่านชั่วดีมีสุขทุกข์พัวพัน
ทรหดอดทนและขวนขวาย
ถ้ารู้จริงสิ่งเดียวก็ง่ายดาย
อย่าเข้าใจไปว่าต้องเรียนมาก
เมื่อเจ็บไข้ความตายจะมาถึง
ระวังให้ดีดีนาทีทอง
ถึงนาทีสุดท้ายอย่าให้พลาด
ด้วยจิตว่างปล่อยวางทุกสิ่งอัน
ตกกระไดพลอยกระโจนให้ดีดี
สมัครใจดับไม่เหลือเมื่อไม่เอา
ถึงนาทีสุดท้ายอย่าให้พลาด
ด้วยจิตว่างปล่อยวางทุกสิ่งอัน
ตกกระไดพลอยกระโจนให้ดีดี
สมัครใจดับไม่เหลือเมื่อไม่เอา
ต้องปฏิบัติลำบากจึงพ้นได้
รู้ดับให้ไม่มีเหลือเชื่อก็ลอง
อย่าพรั่นพรึงหวาดไหวให้หม่นหมอง
คอยจดจ้องให้ตรงจุดหลุดได้ทัน
ตั้งสติไม่ประมาทเพื่อดับขันธ์
สารพันไม่ยึดครองเป็นของเรา
จะถึงที่มุ่งหมายได้ง่ายเข้า
ก็ดับเราดับตนดลสู่นิพพาน




ความรู้ทุกชนิดที่โลกรู้ยิ่งเพิ่มความพลุ่งขึ้นของโลก, เป็นไปเพื่อ ความเกิด ของ ตัวตน อันเป็นต้นเหตุของความทุกข์ คือ การเบียดเบียนตนเองและผู้อื่น.

ส่วนความรู้เพียงประการเดียวที่เป็นไปเพื่ออิสระและผาสุก คือ การรู้เพื่อดับ ตัวตน อันเป็นการดับทุกข์ในทุกแง่.

ความรู้นั้น คือรู้ชัดว่า สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่นว่า เรา ว่า ของเรา อยู่ตราบลมหายใจสุดท้ายของชีวิต.

ธุจ้า มรรคผลนิพพานนั้นมีอยู่แล้ว รอแต่ผู้บรรลุ:l-