ญา ทิวาราช

กวีคุณค่าเเสวงหาตัวตน


วันเวลาผ่านไปเวลาลับดับไปไม่หวน
ทุกสิ่งนั้นเป็นไปตามกรรมของตน
มัวกระทำสิ่งผิดจิตหมองถลำ
ให้จิตหมองสว่างห่างไกลธรรม
เมื่อจิตตรองมาพินิจพิศสัทธรรม
ในดวงจิตเกิดสังเวชเหตุถลำ
อุทิศพลันกายใจให้ขวนขวาย
แลฟันฝ่ายืนหยัดให้ยืนยั้ง
ปัญญาผลิเบ่งบานปานบุปผา
ธรรมคือจิตติดตามไปในวัฏฏา
เวียนสังสาร์หาต้นหาปลายไม่มี
ไร้จิตเหตุที่จะก่ออกุศลกรรม
หรือกุศลที่จะนำว่ายเวียนภพ
หยุดว่ายเวียนหยุดเปลี่ยนวิถี
หยุดวัฏฏาหยุดสังสาร์จบกันที
พรหมจรรย์นี้สิ้นสุดหยุดกิจจา


กว่าเรานั้นจะรู้คุณค่าของมนุษย์ ที่เเสนประเสริฐสุด

เมื่อกรรมคือ การกระทำอันสูงค่า กรรมดีไซร์ส่งไปให้ รับผล
อันกรรมชั่วส่งไปให้จำนงค์ ส่วนร่างของตนนั้นไซร์ ไปเผาไฟ

อีกเมื่อไรใครเล่าจะเข้าใจ จะเเสวงหา ทางหลุดพ้น ดับทุกข์ภัย