มุมหนึ่งของความคิดถึง

ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง กระแสการทำบุญ เข้าวัดกำลัง อินเทรน ใครๆก็นุ่งขาว ห่มขาวไปวัดกันแล้ว พอได้ไปวัดกันก็จะรู้สึกว่าน่าภูมิใจ
เช่นกันกับลุงคนหนึ่งได้ไปค้างที่วัดและฟังธรรมบรรยายเรื่องความโกรธ คุณลุงกระหยิ่มยิ้มย่องในความรู้ใหม่ที่เรียนรู้มาจากหลวงพ่อที่วัด ทำให้คุณลุงอยากให้ทุกคนในหมู่บ่านรู้ว่า ขณะนี้คุณลุงเปลี่ยนไปแล้ว จึงเขียนป้ายใหญ่ๆติดไว้ข้างฝาบ้านเสมือนเป็นประกาศนียบัตร ว่า “สิบครั้งก็ไม่โกรธ”

หลังจากติดประกาศแล้วคุณลุงจะมองดูป้ายแล้วยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ และก็ทำงานบ้านไปกวาดหน้าบ้านไป ชำเลืองมองป้ายไปอย่างมีความสุข

คุณลุงมีหลานชายวัยกำลังซนวิ่งมาดูป้ายแล้วถามว่า “ลุงนั่นอะไร ”
ลุงก็อ่านให้ฟังอย่างภูมิใจว่า “ สิบครั้งก็ไม่โกรธ ”

หลานได้ยินแล้วก็ไปวิ่งเล่นต่อ

สักครู่ก็ไปชวนเพื่อนมาดูป้ายและเล่นอยู่หน้าบ้านลุง และถามพร้อมชี้ป้ายว่า อะไรน่ะลุง
ลุงก็ ตอบว่า “ สิบครั้งก็ไม่โกรธ ” เด็กๆก็วิ่งเล่นต่อไป
พอลุงกวาดบ้านเสร็จก็จะล้างลานบ้านเอาน้ำลาดและใช้แปลงขัดหน้าบ้านอยู่

หลานชายและเด็กกลุ่มเดิมก็วิ่งมาดูป้ายและถามว่า อะไรน่ะลุง
คุณลุงกำลังขัดบ้านอยู่แล้วโดนหลานๆมาย่ำทำเลอะเทอะ
เลยเอาแปลงขัดพื้นขว้างใส่หลานๆแล้วพูดว่า “ปัดโธ่โว้ยบอกแล้วว่า สิบครั้งก็ไม่โกรธ ”

หลานชายหยักคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่ลุงว่า “ลุงลุงนี่มันแค่ 3 ครั้งเท่านั้นนะลุง”

จาก http://www.dhammajak.net/forums/viewforum.php?f=5&sid=74d752679354958dfa17079646de3efb&start=90