ชิงช้าชาลี

...16 ปีที่ ระหกระเหิน หากินไกลถึงเมืองหลวง หวังเลี้ยงครอบครัว พ่อแม่ พี่น้องให้กินอิ่ม นอนหลับ
เด็กบ้านนอกคนนี้ผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านทุกเรื่องราวที่เด็กบ้านนอกคอกนา จะต้องมาผจญที่เมืองหลวง
เมืองที่มีแต่คนแปลกหน้า หันหน้าไปไหนก็ไม่พบเจอญาติพี่น้อง พวกพ้องตนเอง….
ทนทำงานด้วยใจที่เต็มไปด้วยคำว่าหน้าที่ หน้าที่ของลูก หน้าที่ของน้อง…
และหน้าที่ของภรรยา รวมถึงหน้าที่ของแม่ ผู้หญิงคนนี้ทำดีที่สุดแล้ว…:l-
18 ตุลาคม 2555 ได้เวลานกน้อยจะบินกลับคืนรัง คืนรังที่เป็นถิ่นกำเนิด ถิ่นฐานที่เป็นบ้านเกิดเมืองนอน
ของพ่อ ของแม่ และพี่น้องร่วมเผ่าพันธุ์ กลับไปเป็นเด็กบ้านนอกตอนแก่ ที่ถวิลหาตลอดมา
...คิดถึงทุ่งนาสีเขียวขจี ในยามหน้าฝน
...คิดถึง ทุ่งนาสีเหลืองทอง ในยามหน้าหนาว
...คิดถึงทุ่งนาที่แห้งแล้งและระริกด้วยเปลวแดดในยามหน้าแล้ง
...คิดถึงกลิ่นโคลนสาบควายเวลาหว่านไถ คิดถึงกลิ่นคาวปลาในยามออกหาอาหารมาทำกินกับพี่ชาย พี่สาว
ฉันอยากให้ลูกๆได้เรียนรู้ และรู้จักกับบรรยากาศเหล่านี้ เหมือนกับฉันเมื่อ 38 ปีก่อน
เพราะฉันมั่นใจว่าเด็กที่เกิดจากท้องไร่ท้องนา แต่มากพร้อมด้วยความรักความอบอุ่นของพ่อแม่พี่น้อง
เค้าจะไม่รู้สึกว่าตนเองด้อยค่าแต่อย่างใด แต่จะเสริมให้เค้ารู้จักการพัฒนาตนเองทำอย่างไรถึงจะช่วยให้พ่อแม่ของเค้า
ได้อยู่ดีมีสุข หลังจากที่ได้ลำบากลำบนมาตลอดชีวิตของท่าน ฉันหวังอย่างนั้น ....
ตอนนี้บ้านน้อยคอยรัก ได้ปลูกสร้างไว้เรียบร้อยแล้ว รอเพียงการกลับไปอยู่อาศัยแบบถาวรของฉันเสียที


ฉันหวังว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตที่เกิดมาครั้งนี้จะเป็นการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี
เพราะเชื่อในกรรมดีที่ได้เพียรสร้างมาตลอดในการดำรงชีวิตอยู่ ขอให้ทุกคนภาวนาให้ฉันและครอบครัวด้วยค่ะ:l-