เมื่อจันทร์แรมร้างลาพาใจเหงา เมื่อจันทร์เจ้าร้างลาพาใจหมอง เมื่อจันทร์ดับลับลาน้ำตานอง เมื่อจันทร์ส่องแสงมาพาชื่นทรวง ทุกข์ทวีหนีหายมลายสิ้น ยลถวิลไขแขกระแสสาย ยิ่งระลึกนึกว่าหนุ่มพุ่มพะนาย จะมาชายสายตามาแลดู ยังอบอุ่นกลิ่นอายแห่งไขแข แรงกระแสห่วงใยยังฉายฉันท์ ความเหน็บหนาวห่างลายามมองจันทร์ สุขนิรันดร์หนาวเลือนเดือนแจ่มดวง บ่ได้มาโดนกลอนอาจแปลกๆบ่ลงวรรค ลงตอน แหน่เด้อจ้า.....
จันทร์ข้างขึ้นคืนสว่างกลางดาวดับ เคยระยับข้างแรมต้องแรมร้าง ดาวทอแสงแข่งดวงเดือนต้องเลือนลาง จันทร์สว่างบังแสงดาวที่พราวพราย .................................................
จันทร์แรมรอนอ่อนแสงล้าพาใจหม่น ทอแสงจนใจแทบท้อต่อจอมขวัญ ถึงหมู่ดาวพราวฟ้าก็ว่าจันทร์ ทำไมกันจึงแสงหม่นดั่งคนลวง หรือจะเป็นเช่นดังจันทร์เจ้าขา ข้างขึ้นมาจึงส่องฉายประกายฉันท์ พอสุดแสงของเจ้าแล้วลากัน เหมือนเมื่อจันทร์ยามข้างแรมไม่แจ่มดวง ...
มาให้กำลังใจ...หญ้านางแต่งจั่งใด๋กะม่วนเมิ่ดละจ้า สำหรับอ้าย..... .....ซงเศร้าๆแหมะ อารมณ์ใด๋น้อคนแต่งกะดาย....