Send an Instant Message to ต่าย Using...
all my loving
ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาดูโลก....
นอกจาก พ่อ และแม่แล้ว
ผู้ที่อยู่ในความทรงจำอยู่ตลอด..กลับกลายเป็นเจ้าสี่ขา หน้าขน
มันเป็นความผูกพันโดยสายเลือดพาให้เป็นไป
พี่น้องจ๋า..
วันนี้จินตนาการกลอนบ่ออกก็เลยคึดว่า
สิพาไปยามบ้านหลังน้อยของกระต่าย
สถานที่ที่ต่ายใช้ จินตนาการ ร้อยเรียงกลอนอ้อนๆให้พี่น้อง
ได้อ่านได้เพ้อหาผุลังคน..มาเบิ้งเด้อว่า
บ้านของคนผู้หลงภาษากวี..มีหยังเป็นแรงผลักดันจ้า
หม่องนั่งร่ายกวีอ้อนๆยามเย็น ข้างๆเป็นท่งนาข้าวเขียวขจี
ด้านข้าง
ยามปลดเปลื้อง..อาภรณ์ระยับ...ประดับกาย
น้องนงคราญ.....ยังงามอยู่ไหม...ในใจพี่
ยิ้มยังหวาน......บาดหัวใจ..........อยู่ไหมคนดี
เผยวจี............ให้น้องเห็น........เช่นวันวาน
แก้มบ่ได้.....แต่งแต้มไว้....ให้เหมือนก่อน
"ฤาจะเป็น..นางฟ้า"
พิศเนตร....ดั่งเนตร...มฤคมาศ
พิศขนง.....วงวาด.....ดั่งคันศร
พิศองค์.....อ้อนแอ้น....อรชร
พิศสมร......ดั่งนางฟ้า...มาเยือนดิน
พิศผิวพรรณ...งามผุดผ่อง...ดั่งทองทา
พิศวงหน้า.....พาหัวใจ.......มลายสิ้น
พิศนวลปราง...ช่างชี้ชวน.....ป่วนชีวิน
หวังถวิล.........อนงค์นาฎ.....แทบขาดใจ
จวบสิ้นแสง...แห่งทิวา.....จนราตรี
:l-:l-:l-
มาแล้วจ้า..กลอนที่เคยแต่งไว้
สิทธิสตรี
ในเมื่อชาย....ยังหลายใจ........มีหลายรัก
ใยน้องจัก......มีหลายรัก.............บ้างไม่ได้
ในเมื่อพี่........เคยยอมรับ................ว่าหลาย ใจ
น้องนี้ไซร้......จะลองหลายใจ...............ให้ พี่ดู
เมื่อสิทธิ.........ครั้งใหม่.........ชายเท่าหญิง
ชายไม่นิ่ง........เพียงรักเดียว..................หญิงก็รู้
แม้ว่ากาย....... หญิงจะมอบเพียงชาย..................ที่หมายครองคู่