มีอุจจาระยา (ถ่าวาขี่ยาย้านบ่สุภาพ) ประจำหมู่บ้านยูภูนึงหมอนิเหล่นเบิดสุอย่าง วาแตแมนสิ่งเสพติด ญาติพี่น้องกะบ่มี ชาวบ้านชาวเมืองขะเจ้าเอื่อมระอาขนาด
มียูมื้อนึงหมอเหล่นยาแฮงหลายจนน๊อค นอนแข็งเบิดสติยูตะแคร่ไต้ตะล่างเฮือน ไทบ้านมาเห็นกะวาแมนตายแล้วกะเลยพากันฟ้าวเอาไปใส่เมรเผา
ตอนเช้าไทบ้านกะพากันไปเก็บกระดูก เปิดเมรออกมา เขี่ยหากระดูกจังได๋กะบ่พ่อจักท่อน ไผบ่เชื่อกะเข้าไปเขี่ยหากะบ่พ้อคือกัน ไทบ้านกะเข้าใจวาหมอเหล่นยาหลาย ยามันเลยกินกระดูกเบิดบ้อ เผากระดูกมันเลยบ่ยัง ไทบ้านกะบ่ติดใจสงสัยหยัง ย้อนเชื่อวายากินกระดูก กะพากันกับบ้าน
สองเดือนต่อมามีคนไทบ้านตายอีก ไทบ้านกะเอาไปเผา แตวาตอนเผานิบ่มีควันออกจากป่องเมร ไทบ้านกะสงสัยว่าแมนนกหนูขึ้นไปเฮ็ดฮังใส่บ้อ กะเลยให้สัปเหร่อขึ้นไปเบิ่ง สัปเหร่อกะเอาไม้ขึ้นไปถั่งจากฮูทางเทิงลงมา ถั่งไปถั่งมา มีวัตถุคล้ายๆ คน ตก...โป่ก..ลงมานั่งจ่อข่อ ยูเทิงโลงศพที่กำลังเผา ชาวบ้านกะโต๊ก.............ใจ พากันแตกตื่น
****วัตถุนั้น กะคือหมอขี่ยาที่เอาไปเผาศพแรก คือหมอบ่ทันได้ตาย หมอน๊อคยาซือๆ ตอนที่ไทบ้านเผาหมอฟื้นขึ้นมา ฮ้อนกะฮ้อน ฮ้องหาไผสอยกะบ่มีไผได้ยิน เหลียวหาทางออกกะมืดเทิงสี่ด้าน เเหงนขึ้นทางเทิงกะกะเลยเห็นแสงเป็นป่องยู หมอกะวาแมนทางออกเลยปีนขึ้นไป ลองคึดภาพเบิ่งพี่น้องเอ้ย ป่องเมรมันผัดต้อมเข้าๆ เนาะ พอใกล้สิฮอดหมอกะไปติดอยู่ปลายมันผุ่นแล้ว กะเลยถืกย่างจนแห้งคาป่องเมรยู*****
มันพอหัวได้แล้ว มันจบแล้วววววววว ...........(ผัดสิวาบ่บอกวางหัว สั่น ดอก....หว๋า.....)
Bookmarks