กาลเวลาผันผ่าน..กาลชีวิต ใครลิขิตทางจรสมรหนอ
ช่างโหดร้ายใจดำ ทำลงคอ ไม่เคยพอให้พักหนักเหนื่อยกาย
เหนือลงใต้หมายได้พบประสบรัก หมายพิงพักชั่วชีวาไม่ลาหาย
พอกาลผ่านสัญญาลาจรไกล เพียงความใคร่ผ่านมา ลาเหมันต์
ตกผ่านออกคงทางออกได้สุขสันต์ จะลืมมันให้สิ้น กลิ่นความหลัง
ปลูกรักใหม่ว่าแน่นแน่ แท้พินพัง เกินฉุดรั้งให้อยู่ คู่เคียงใจ
ลมหนาวพัดผ่านกาย ใจหนาวเหน็บ แต่ใจเจ็บเกินจะหาผ้า(ห่ม)อาศัย
เหมันต์นี้ยังสับสน คนห่มใจ ยังขลาดไซร์ไร้ความกล้า...พาใจลอง
ขอวอนเถิดใครหนอ..ที่ลิขิต ขีดชีวิตอย่าเมินหมางให้นางหมอง
โปรดเมตตา..เดินถูกหนาตามครรลอง ช่วยปกป้องด้วยเถิดว่าอย่าใจเร็ว
อิหล่าหมอนกิ่วกะซำนี่หล่ะ.......ใจง่าย...สม
Bookmarks