ปี 2535 นานแล้วสินะ ที่เราไม่ได้ลงรถที่นวนคร ได้แต่นั่งรถผ่านไปผ่านมา แต่ครั้งใดที่เราได้ผ่านนวนคร เราอดคิดถึงความหลัง ณ. ที่แห่งนี้ไม่ได้ ถิ่นที่ความรักของหนุ่มน้อย และสาวบ้านบ้านทุ่งจากแดนอิสานต้องมาจบที่นี่ ....จนเวลาล่วงเลยมาถึง 18 ปี
......น้องพร คือ คนที่เรารู้จักตั้งแต่วัยเด็ก เป็นเด็กสาวหมู่บ้านใกล้กัน เลี้ยงควายด้วยกัน รู้จักกันตั้งแต่เราอยู่ ป. 5 เธอจะมาทำไร่ที่บ้านเราปีละประมาณ 3-4 ครั้ง เราถูกพี่และเพื่อนๆยุให้ชอบกันตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งเราโต เราเขียนจดหมายหากันอยู่เสมอ และส่งภาพถ่ายเป็นกำลังใจให้กัน โดยเฉพาะตอนที่เราไปเรียนที่เทคโนฯ กาฬสินธุ์ และเธอเข้าทำงานที่นวนคร ตามพี่สาวของเธอมา ( ตอนนั้นพี่ประไพพี่สาวของเธอทำงานที่ รพ.นวนคร) หลังจากที่เราเรียนจบจากกาฬสินธุ์ เราได้ตะลอนไปทำงานหลายที่ไม่ว่าจะเป็น ราชบุรี กาญจนบุรี และที่สมุทรสาคร เราได้ไปแวะหาเธอที่นวนครบ่อยครั้ง สิ่งที่พรอยากให้เราเป็นมากก็คือ ตำรวจและเธออยากมีแฟนเป็นตำรวจ ( พี่เขยของเธอเป็นตำรวจ) แต่เมื่อ ปี 2537 จดหมายฉบับหนึ่ง ได้ส่งหาเราที่สมุทรสาคร เปิดอ่านแล้ว เหมือนฟ้าได้ผ่าลงมากลางดวงใจดวงน้อยของเราแทบแตกสลาย น้องพรบอกว่า "อยากให้เราเป็นแค่เพื่อนกัน" โธ่เอ๋ย...ตั้งแต่เด็กจนโต เรารู้จักเธออยู่คนเดียว เป็นกำลังใจทุกอย่าง อยู่ๆมาบอกว่า ขอเป็นแค่เพื่อน (ฮ่วย) แล้วเธอก้ไม่เคยติดต่อมาอีกเลย
.......หลังจากนั้น ปี 2538 เราสอบเข้าเป็น นักเรียนพล ที่นครปฐมได้ตำรวจได้ และได้ปล่อยกลับไปเยี่ยมบ้าน ได้ข่าวว่าเธอแต่งงานไปแล้วกับหนุ่มแถวอำเภอเดียวกันกับเรา เป็นรุ่นพี่ที่ รร.ห้วยเม็กวิทยาคม 2 ปี และเรายังได้ส่งการ์ดอวยพรไปให้เธอ จากนั้นสามีของเธอ ได้มาเป็นตำรวจรุ่นหลังเรา 2 ปี
เราได้เจอกับพรเมื่อปี 2539 ตอนนั้นเราได้เดินทางไปบอกญาติๆว่าแม่เสีย จึงได้เจอกัน โดยเธอมีบุตรชายแล้ว 1 คน และยังไม่เคยเจอเธออีกจนบัดนี้
.......13 ก.พ.53 งานบ้านมหาพาแลง จัดขึ้นที่ นวนคร เราจะได้ไปที่นั่นอีก หลังจากไม่ได้ไปมาถึง 18 ปี
/
/
/ แด่น้องพร (อัมพร อันทะปัญญา) ผู้ที่เคยเป็นกำลังใจ ให้เราเมื่อครั้งนั้น
อ้างข้อความนี้
กระทู้ต้นฉบับโดยคุณ พงศกร ทองไส
Bookmarks