บนรถเมล์ที่แสนจะแออัดยามเช้า ในชั่วโมงเร่งด่วน รถเมล์ก็จอดรับส่งที่ป้ายโดยสารตามปกติ มีคนขึ้นมาพอสมควร รถก็แล่นไปตามยถากรรม บนถนนอันแสนวุ่นวายทันนั้นก็ม ีเสียงตดดังขึ้นมา สนั่นรถ ป้าด...ป้าด......มันไม่ได้มาเดี่ยว แต่มันมาพร้อมกับกลิ่นเหมือนศพหมาเน่าสุดแสนจะทานทน ผู้โดยสารบนรถบางคนถึงกับสบถออกมาว่า
ผู้โดยสาร : 'ใครแม่ง...มาตายบนรถวะ' ....รวมไปถึงกระเป๋ารถอารมณ์ร้อนด้วยเช่นกัน ด้วยความแค้นเขาจึงพูดด้วยความสุภาพว่า
กระเป๋ารถเมล์ :'ใครแม่งตด...มึงลงป้ายหน้าเลยนะ... '
ทันไดนั้นก็มีเสียงคนกดกริ่งลง คนบนรถหันไปมองที่คนๆนั้นทันทีไม่เว้นแม้กระทั่งกระเป๋ารถเมล์ ภาพที่สายตาทุกคู่จ้องมองไปก็คือ...ยายแก่คนหนึ่งแบกของพะรุงพะรัง พยายามแทรกขอทางเพื่อไปที่ประตู ยายไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้ากระเป๋ารถเมล์พอดี
กระเป๋ารถเมล์จึงถามยายว่า
กระเป๋ารถเมล์ : ยายใช่มั๊ยเนี่ยที่ตดเนี่ย...
ยาย : ยายไม่ได้ตด
กระเป๋ารถเมล์ : ยังไม่ถึงป้ายที่ยายลงทุกวันเลย แล้วยายลงทำไม
ยาย : ยายไม่ได้ตดจริงๆ... ยายย้ำและปฏิเสธในข้อกล่าวหาของกระเป๋ารถเมล์
กระเป๋ารถเมล์ : ยายแหละตดไม่งั้นยายไม่ลงหรอก
ยาย : กูบอกว่ากูไม่ได้ตด...แต่กูขี้แตก
Bookmarks