นั่งนับดาว ลอยเทิงฟ้า คือสายตา เจ้าหวานไส่
อ้ายกะได้ส่งยิ้ม ไส่ดาวน้อย อยู่บ่เซา
มีเพียงเงาเป็นหมู่อ้าย อยู่เคียงกาย แสงเดือนส่อง
หอมละออง ดอกแก้ว ยามลมต้อง กลิ่นกระจาย
หนาวหลาย ๆ น้ำหมอกย้อย ซูนคีงเย็น เป็นตาหน่าย
พออยากบาย ผ้าห่มตุ้ม คุมคีงน้อง เว้านั่งนำ
เสียงหมอลำ กะดังแว่ว บุญบ้านได๋ เป็นตาม่วน
คือสิดีพอควร ถ้าได้นั่ง ฟังกับเจ้า ถึงสิแจ้ง กะบ่ลา พุ้นแหลว
Bookmarks