ถ้าเราได้หลงรักใครสักคนแบบจริง ๆ จัง ๆ ที่เรียกว่า "รักแท้" เราจะลืมได้ยากมาก เพราะเราได้มองผ่านจุดปัจจุบันไปถึงการสร้างวิมานหรือวาดฝันชีวิตในอนาคตไว้อย่างวิจิตรพิสดารว่า สักวันหนึ่งเราจะได้อยู่กับเธอแน่ ๆ
แต่ในความเป็นจริงอย่าลืมว่าความฝันที่เราวาดไว้อาจจะเป็นเพียงแค่ฝันหวาน หรือฝันลม ๆ แล้ง ๆ ซึ่งเราจะต้องเปิดใจยอมรับความจริงอันนี้ เพราะคงไม่มีใครกำหนดอนาคตได้ หรือว่าท่านเป็นพวกประเภทหยั่งรู้ฟ้าดิน
แต่ทำอย่างไรจะทำปัจจุบันให้ดีที่สุดต่างหาก เป็นเรื่องที่เราจะต้องลงมือทำโดยไม่ชักช้า เพราะวันนี้ตอนบ่าย ๆ หรือวันพรุ่งนี้ตอนเช้า ๆ อาจจะสายเกินไป หากเรานอนหลับไม่ตื่น :l-
การรักให้เป็น คือ จะต้องเผื่อใจให้สำหรับความผิดหวังไว้บ้าง บางคนทำร้ายตัวเองถึงขั้นเสียชีวิต เพราะคิดไม่เป็น น่าเสียดาย เพราะกว่าจะเกิดมาเป็นคนได้ ยากเย็นยิ่งนัก
ผมได้ผ่านคำว่า "เสียใจแบบสุด ๆ" ให้กับความรักมาแล้ว เคย"ร้องไห้"กับความรักมาแล้ว และเคย "ตัดใจ" จากความรักมาแล้ว ทั้ง ๆ ที่ต่างคนก็ต่างรักกันมาก แต่สมัยก่อน หนุ่มสาวรักกันอย่างเดียวไม่พอ ต้องให้ญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายยอมรับด้วย การแต่งงานจึงจะเกิดขึ้น แต่สมัยนี้ผู้หลักผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายตกลงพูดจากันหลังจาก หนุ่มสาวมีอะไรกันแล้ว...โอ๊ะ... ขอโทษครับผมเขียนผิด... หลังจากหนุ่มสาวตกลงใจจะแต่งงานกันแล้ว :l-
"พลเอ้ย...ถ้าลูกเอาผู้หญิงคนนี้เข้าบ้านเมื่อใด ตัดแม่ตัดลูกกัน เป็นหนุ่มทั้งแท่งแต่กลับไปหลงรักแม่หม้ายแถมมีลูกติดอีกต่างหาก" !!! คือคำประกาศิตจากปากของแม่ผม
ใครที่เคยมีประสบการณ์กับความรักในลักษณะนี้ คงจะรู้ว่ามันทรมานขนาดไหนที่จะพูดกับคนที่เรารักว่า "ลาก่อน" หรือ คำว่า "จบ" พูดเบา ๆ ก็เจ็บ แต่ผมก็ไม่พูดอะไรเลย ผมเลิกติดต่อเธอเฉย ๆ ...หายไปดื้อ ๆ![]()
ผมมีความทุกข์ระทมใจอยู่หลายเดือน คนละแวกบ้านใกล้เรือนเคียงพูดกันว่า "ไม่พ้นแล้งนี้ไอ้พลต้องตายแน่ ๆ เตรียมตั้งวงไฮโลเล่นงานศพไอ้พลได้เลย"![]()
ผมหันไปคิดถึงน้องสาวคนหนึ่งที่ผมเคยเจอเธอเมื่อหลายปีที่แล้ว เคยเขียนจดหมายติดต่อเธอ 2 ฉบับ แต่เธอก็ตอบปีละฉบับ ผมก็เก็บที่อยู่เธอไว้เป็นอย่างดี และอ่านจดหมายเธอทุกวัน บางทีพกติดตัวไปไร่ไปนา พอถึงเวลาพักเหนื่อยก็หยิบออกมาอ่าน เพราะหมดที่พึ่งแล้ว มองเห็นฟ้าเหลืองไปหมดแล้วครับ
อย่ากระนั้นเลย...ลองเขียนจดหมายไปพูดคุยปรึกษากับเธอดูในฐานะพี่ชายและน้องสาว เผื่อว่าจะทำให้ผมคลายความบ้าลงได้บ้าง
ผมเขียนจดหมายติดต่อกับเธอ 7 ปี จนผมได้มีโอกาสพบเธอเป็นครั้งที่ 2 และเธอคือคนที่อยู่กับผมตลอดระยะเวลา 22 ปี ณ เวลานี้ :l-
คนที่อยู่กับเรา 22 ปี คือคู่ชีวิตของเราจวบจนวาระสุดท้ายหรือไม่ ? ...ไม่มีใครตอบได้ เพราะความแน่นอนคือความไม่แน่นอนเสมอ
ผมเห็นหลาย ๆ คู่ อยู่กินกันมา 30 - 40 ปี หย่าร้างกันก็มี ตายจากกันไปก็มี และอีกฝ่ายก็ไปแต่งงานใหม่...ผมเชื่อเรื่องของบุพเพสันนิวาสที่ว่า "เนื้อคู่กันแล้ว ก็คงไม่แคล้วกัน"
ฉะนั้น ถ้าหากใครกำลังหลงรักคนที่มีเจ้าของก็จงพยายามอดทนที่จะรอคอย อย่าได้โทษตัวเอง ให้โทษเรื่องของอุบัติเหตุแห่งรักเอาไว้ก่อน...ซึ่งการรอคอยจะผิดหวังหนักกว่าเดิมหรือจะสมหวังก็ไม่มีใครรู้อีกนั่นแหละ
ผมเคยดูมวยไทยชกกันทางช่อง 7 สี ระหว่าง ชัยภูมิ ส.จิตรลดา กับ พงษ์เพชร เพชรบูรณ์ เมื่อหลายปีก่อน พอจบยกที่ 4 พงษ์เพชรคะแนนเป็นรองสุดกู่ ปลายยก 5 แฟนมวยจ่ายเงินกันแล้ว เพราะอย่างไงไม่มีทางที่พงษ์เพชรจะชนะ นอกจากปาฏิหาริย์
ช่วงนาทีสุดท้ายที่เสียงระฆังหมดยกจะดังขึ้น พงษ์เพชร เพชรบูรณ์ ชกหมัดเข้าเต็มกระโดงคาง ส่งชัยภูมิ ส.จิตรลดา นอนสลบหัวพาดเชือก กรรมการนับ 100 ก็ไม่ลุก
ท่านเชื่อเหมือนผมหรือไม่ ? ปาฎิหาริย์มีจริง ฉะนั้นอย่ายิงกระสุนความรักเสียจนหมดแม็กในระยะเวลาอันสั้น (รักมากแต่รักในระยะเวลาอันสั้น) เหลือเผื่อไว้ยิงฉลองชัยบ้าง
เผื่อว่านัดสุดท้าย จะเหลือไว้ยิงขึ้นฟ้าเพื่อฉลองชัยชนะ เมื่อวันปาฏิหาริย์มาถึงครับ
///พล พระยาแล///
Bookmarks