บรรยากาศของความรักในวันแม่ 10 ส.ค. 55

[น้องป้อม]

....ในที่สุดกะสิ้นสุดของการทำงานในวันแม่...เหนื่อยค่ะสำหรับการจัดงานแต่ก็มีทั้งความสุข ความสนุกไปนำกัน...555หลังจากที่ได้บ่นไปแล้วกะได้ไปทำงานต่อจนเสร็จสิ้นภารกิจที่ทั้งได้รับมอบหมายและบ่ได้รับมอบหมายกะถือได้ว่าทำได้ดีที่สุดแล้วค่ะ..ผลที่ออกมากะถือได้ว่าผ่านแบบบ่มีอุปสรรคอีหยังมากหลายปานได๋ (คาดว่าคอยรอเมิงวันอังคารและค่ะกับการสรุปงาน....)
.....มื้อนี่กะเป็นวันสำคัญของเด็กน้อยคือว่าทางโรงเรียนได้จัดกิจกรรมไหว้แม่ขึ้น...และกะมีศูนย์เด็กเล็กมาร่วมจัดงานนี่นำกัน...อยากบอกค่ะว่าเมื่อยหลายๆแต่กะสนุกและมีความสุขเมื่อได้เห็นทั้งแม่และลูกได้แสดงออกมาในมื้อนี่....
วันนี้กะตื่นนอนกะตั้งแต่ตีห้าอาบน้ำแต่งโตขับรถมอเตอร์ไซค์ไปโรงเรียน กับระยะทางว่าไกลหลายคือกัน..เพื่อจะไปแต่งโตให้กะเด็กน้อยทั้งหลายที่คอยท่ายุโรงเีรียน งานเริ่มขึ้นตั้งแต่ตื่นออกจากบ้าน (พี่ชายยุบ้านตื่นขึ้นมาบ่เห็นน้องสาววาหายไปไสแต่เช้า)..5555

พอมาถึงกะแต่งโตแต่งตัวให้จนเรียบร้อยและต้องขับรถไปบ้านประธานคณะกรรมการสถานศึกษา(ไปตามหาลายเซ็นค่ะเกียรติบัตรออกให้บ่ทันได้เซ็นให้งานนี่กะผู้ใหญ่บ้านบ่ได้เข้าร่วมงานที่โรงเรียนนำก็เพราะว่ามื้อนี่กะเป็นวันสำคัญของผู้ใหญ่คือกัน(วันกำนัน ผู้ใหญ่บ้าน 10 สิงหาคม 2555) .

งานเริ่มขึ้นโดยการลงนามถวายพระพรก่อนที่จะเปิดงานวันแม่แห่งชาติของทางโรงเรียนอย่างเป็นทางการถือได้ว่าได้ัรับความร่วมมือเป็นอย่างดีจากผู้ปกครองนักเรียน(กะถือว่าประสบความสำเร็จไปแล้วแหละค่ะครึ่งหนึ่งในเรื่องของการให้ความร่วมมือของทางผู้ปกครอง งานเริ่มเมื่อลงนามถวายพระพรกันแล้วเสร็จกะเป็นการที่ผอ.ได้จัดการจุดเทียนธุูปกราบพระกล่าวคำอาเสรวาทถวายพรเมื่อแล้วเสร็จกะจัดกิจกรรมต่อโดยการกล่าวเปิดงานและมอบเกียรติบัตรให้กับแม่ดีเด่นจำนวน 8 คน ค่ะ แล้วเสร็จกะเป็นการแสดงของเด็กๆทั้งของทางโรงเรียนและทางศูนย์จัดขึ้น งานนี่กะได้รับเสียงปรบมือจากผู้ปกครองที่มาให้กำลังใจได้อย่างล้นเหลือนี่แค่น้ำย้อยนะค่ะและพิเศษสุดคือมีการขับร้องเพลงของเด็กนักเรียนชั้นป.6 ที่ำทำให้บรรดาแม่ๆที่ได้มาร่วมงานนั้นน้ำตาไหลไปตามๆกันค่ะ (บ่แมนแต่แม่ได๋ละค่ะร้องไห้ ครูและแขกที่มาร่วมงานกะได้ร้องไห้นำ้กันไปเบิดค่ะ...ในนั้นกะมีน้องป้อมค่ะเป็นหัวโจกในการร้องไห้....กะเป็นคนร้องไห้เร็วยุแล้วเนอะ บ่อน้ำตาตื้นค่ะนำเขาโลด.....)

การแสดงที่ทำให้ทุกคนเสียน้ำตาได้กะคือ น้องบีม (นร.ชั้นป.6) ได้มาขับร้องเพลงเกี่ยวกับวันแม่ค่ะและที่ทำให้ทุกคนได้ร้องไห้คือชีิวิตของน้องบีม งานนี่น้องบีมบ่มีแม่มาให้ได้กราบไหว้และมาให้กอดคือเพื่อนๆคือน้องๆเขา เพราะว่าชีวิตน้องบีมพ่อและแม่ได้ตายจากน้องบีมไปแล้วตั้งแต่น้องบีมอายุได้ยังบ่ถึงได๋ จำความยังบ่ได้ได้แต่ฟังญาติพี่น้องเล่าเรื่องพ่อกะแม่ให้ฟัง... พ่อถูกรถชนตายและอีกบ่นานแม่กะมาตายจากไปอีก โดยแม่ทำงานเกี่ยวกับคาร์แคร์ทำได้บ่นานกะตายจากน้องบีมไป...(คือแม่น้องบีมติดเชื้อโรคจากงานที่ำทำและเกิดเป็นวัณโรคตายค่ะ) ....

จากนั้นแล้วน้องกะได้เริ่มร้องเพลงไปจนจบลงมารับรางวัลจากผุ้มาร่วมงานตอนแรกกะกลั้นน้ำตาได้ยุดอกค่ะแต่พอป้าน้องบีมได้เดินมากอดน้องบีม น้องบีมกะเลยได้เริ่มร้องไห้กอดกันกับป้าเป็นภาพที่ทุกคนเห็นกะมีแต่คนส่งสารพร้อมได้ฟังประวัติความเป็นมาของน้องเขาแล้วยิ่งทำให้อดบ่ได้ที่สิร้องไห้ไปนำ(ป้อมเองกะคือกันตอนแรกกะพยายามค่ะเดินหนีแต่กะบ่พ้นน้องบีมเดินออกมาจากป้าแล้วกะมาจับไมค์มองมาหาป้อมกะเดินมากอดป้อมยิ่งร้องไห้ไปนำกันใหญ่เลยค่ะ...ป้อมเองกะเว้าบ่ออกคือกันในเมื่อน้องบีมมากอดป้อมไว้แน้นขนาดได้แต่เอามือลูบหัวแล้วกะปลอบแต่กะบ่รู้คือกันค่ะว่าปลอบกันจังได๋ยิ่งร้องไห้ไปนำักันไปใหญ่เลย..)

กะได้แต่พยายามค่ะทำให้เขาหยุดรฮ้องไปร้องเพลงต่อ พอน้องบีมทำสมาธิกับป้อมได้แล้วกะไปร้องเพลงต่อแต่ครั้งนี้ยิ่งร้องกันไปใหญ่กว่าเก่าค่ะ ให้ลูกไปหาแม่ของตัวเองคือว่าจัดไหว้พร้อมกันทั้งหมดค่ะตั้งแต่อนุบาลจนถึงป.6 บางคนกะแม่ไปทำงานกะได้ไหว้ป้า ไหว้น้า กะว่ากันไป แต่น่าส่งสารที่สุดคือว่าคนที่แม่หรือญาติพี่น้องบ่มานี่ติละค่ะ ยิ่งหนักไปใหญ่ ป้อมเองกะต้องไปทำหน้าที่เป็นแม่แทนค่ะ (แม่อีหยังคือเด็กน้อยแท้หนอ...
คนบ่เคยเป็นแม่กะไปเป็นแม่ให้ได้กราบเพื่อที่ว่าเด็กสิได้รู้ว่ายังน้อยกะมีเฮามาเป็นโตแทนแม่ของเขาค่ะ...นี่แหละค่ะป้อมยิ่งให้ไปใหญ่ไปกว่าเก่า ดนตรีเพลงขึ้นน้องบีมกะเริ่มร้องทั้งน้ำตาพร้อมกับป้ากะได้แต่มากอดน้องบีมไว้อย่างน้อยกะทำให้น้องบีมได้รับความอบอุ่นจากป้าได้มีความรู้สึกว่าอย่างน้อยถึงบ่มีแม่แต่กะยังมีป้าที่เป็นแม่อีกคนและกะมีครูอีกพุหนึ่งไปกอดน้องบีมไว้กับป้าอีกคน บรรยากาศลองคิดภาพเมิงกะได้ค่ะว่าเป็นแบบได๋ ป้อมกะทั้งเดินเก็บภาพความอบอุ่นของแม่และลูกกะทั้งร้องไห้ไปนำเขาอีกสุดยอดค่ะงานนี่ รับบทหนักอีหลีค่ะไปเป็นโตแทนแม่คนที่มากราบกะกอดป้อมไว้แนนเลยกะ 3 คนแหละค่ะที่ได้มากราบ กะ้ร้องไห้ใส่กันอีกติละค่ะซึ้งหลาย กะมาคิดเบิงแล้วค่ะงานนี่กะผ่านไปได้ด้วยดีสุดท้ายกะได้เลี้ยงขนมจีนให้ผุ้ปกครองกับลูกๆได้กินแล้วกะปิดงานเสร็จพิธีให้กลับบ้านพร้อมกับแม่......

สิ่งที่น่าประทับใจอีกตอนคือว่าเด็กๆชั้นป.1มาร้องเพลงรักแม่เท่าฟ้า กับเรียงความเรื่องแม่พร้อมท่าประกอบเพลงอิิ่มอุ่นค่ะเห็นผู้ปกครองเบิงลูกหลายเจ้าของแล้วกะน้ำตาไหลไผสิคิดว่าเด็กป.1 หัดร้องเพลงหัดการแสดงแค่อาทิตย์เดียวสิทำได้ดีขนานนี่ ปลื้มใจค่ะถึงบ่ได้เป็นแม่นำเขากะรู้ซึ้งถึงความรักความรู้สึกของความเป็นแม่คือกันค่ะ..เมื่อเห็นภาพบรรยากาศที่น่าประทับใจป้อมเองกะขอเก็บความรู้สึกที่มีนี่ได้วกับไดอารี่เล่มนี่เด้อค่ะ....ถือว่าเป็นความทรงจำที่มีค่ามากมายอีกเรื่อง.....

(คุณครูสั่งให้เขียน เรียงความเรื่องแม่ฉัน บอกให้ส่งให้ทันวันพรุ่งนี้ มันยากจังทำไม่ไหว หนูแม่ไม่มี แล้วจะเขียนให้ดียังไง เป็นห่วงก็ไม่รู้ ดูแลก็ไม่คุ้น กอดแม่อุ่นจริงๆมันจริงไหม พร้อมหน้ากันทานอาหาร เคยมีแค่ฝันไป ไม่มีเพลงกล่อมใดไม่มี
.. ห่มผ้าไม่เคยอุ่นเลย กอดหมอนไม่เคยอุ่นใจ นอนหลับไปอย่างเดียวดายทุกที
ไม่มีอะไรจะเขียน ให้ครูได้อ่านพรุ่งนี้ บนหน้ากระดาษก็เลอะน้ำตา ถ้าแม่ฟังอยู่ไม่ว่าแม่อยู่ไหน ไม่ว่าแม่เป็นใคร ช่วยส่งรักกลับมา ถ้าแม่ฟังอยู่คิดถึงหนูหน่อยหนา หนูขอสัญญาว่าหนูจะเป็นเด็กดี )
....นี่แหละค่ะบทบทเพลงหนึ่งที่เด็กป.1 ได้ร้องได้ถ่ายทอดออกมาเป็นเพลงร้องให้กับแม่เขาและคนที่มาในงานวันแม่...
( ลมโชยโรยแผ่ว นานแล้วแม่จ๋า ลูกไม่ได้กลับมา นั่งชิงช้าอันเก่า ชิงช้าหน้าบ้าน
วันนี้มันดูเหงา เฟื่องฟ้าลาต้นหล่นกราว อกเราสะท้อน วันเวลา ติดปีกหลีกบิน หูยังแว่วได้ยิน เสียงแม่ กล่อมนอน โอละเห่ ฮืมฮืม ลูกเอย เอ่อเออเอ๋ ลูกเอ๋ย จงนอน กระโปรงยังอยู่ในตู้ทรงจำ เสื้อนักเรียนด่างดำ กระติกน้ำวันก่อน หิ่งห้อยจับได้ แอบไว้ที่ใต้หมอน คืนไหนอากาศรุ่มร้อน แม่นอนพัดไกว มือยังกำ ของเล่นทำเอง หูยังแว่วเป็นเพลง หวาน จับหัวใจ โอละเห่ ฮืมฮืม ลูกเอย เอ่อเออเอ๋ย ลูกเอ๋ย จงหลับไหล เหนื่อย ไหม แม่
ร่างกายคงอ่อนแอ พักผ่อนบ้างไหม ห่วงนักแม่ เห็นแม่ดู อ่อนแอ
แล้วลูก ใจหาย ไม่เคย บอกแม่เลย ว่ารักเท่าใด ปากแข็งเหมือนใคร
แม่ก็รู้ตัวดี เหนื่อยมานักแม่พักเสียที ต่อจากวันนี้ ลูกจะกล่อมแม่นอน แม่เอ๋ย
นอนเถิดนอนเสียแม่ ให้ลูกดูแล ลูกจะกล่อมแม่นอน แม่เอ๋ย
นอนเถิดนอนเสียแม่ ให้ลูกดูแล ลูกจะกล่อมแม่นอน โอ ละเห่ ฮืมฮืม แม่ เอย
อือฮือฮือ แม่เอ๋ย จงนอน โอ ละเห่ ฮืมฮืม แม่ เอย
อือฮือฮือ แม่เอ๋ย จงนอน)
...กะลองคิดภาพบรรยากาศคิดภาพไปนำเพลงเด้อค่ะ เด็กน้อยคนหนึ่งที่เขาบ่มีพ่อ บ่มีแม่ มีแต่ป้าที่ได้เลี้ยงดู ได้ร้องเพลงกล่อมแม่ เห็นเพื่อนๆน้องๆมีแม่มาให้กราบไหว้แล้วตัวเขาเองบ่มีแม่มาให้กอดบ่มีพ่อมาเพิ่มเต็มความอบอุ่นให้เขาจะเป็นแบบได๋็......
.. อยากบอกอีหยังกับแม่กะรีบบอกเด้อค่ะ..ทำดีกับแม่ให้หลายๆ ก่อนที่สิบ่มีท่านยุนำ บ่มีท่านให้กอดคือกับน้องบีมที่หน้าพ่อกับหน้้าแม่เป็นคนน่าตาแบบได่น้องเขายังบ่เคยเห็นเลยสักคน......

[lungyai1123]

เป็นตาเมือยอยู่ดอกครับครูป้อมร่ายยาวปานนี่เอ้ากะขอแสดงความยินดีนำครับครู
ขอให้ได้สองและสามขั้ซุปีเด้อครูป้อม

[น้องป้อม]

กะวาไออารี่กะเก็บความรู้สึกความทรงจำอันดีไว้เนอะ....คิดอีหยังกะเขียนไปตามนั้นบรรยากาศแบบได๋กะไปตามนั้นมันเลยยาวค่ะ....5555 คือสิบ่ได้ดอกค่ะ2 ขั้น เป็นแค่ครูสมัครเล่นบ่แม่นครูที่บรรจุเป็นทางการ...อิอิอิ...

[หนุ่มน้อย]

ขอเอาใจช่วยน้องป้อมครับ เป็นครูก็เปรียบเสมือนว่าเป็นพ่อแม่คนที่สองของเด็กๆ สิ่งใดที่เด็กขาดหายไปเช่นกำลังจิตกำลังใจเราเป็นครูเราก็ควรจะให้สิ่งนั้นๆกับเด็กตามสภาพและสิ่งแวดล้อมพึงอำนวยให้ อย่างเช่นน้องบีม เราก็ควรส่งเสริม ให้กำลังใจน้องเขา เป็นพิเศษเป็นต้น ไม่ว่าเราจะเป็นครูพี่เลี้ยง ครูผู้ช่วย ครูอัตราจ้าง ครูอาชีพ (โอ๊ย หลายครูจัง) ได้ชื่อว่าเป็นครูแล้ว สิ่งที่ต้องคำนึงและควรทำให้ดีที่สุดคือทำหน้าที่ที่เรารับผิดชอบให้เรียบร้อย สำเร็จ ก็ขอเอาใจช่วยคุณครูครับ ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ส่วนผลตอบแทนเป็นเรื่องของอนาคตไม่ต้องคำนึงถึง :l-:l-:l-

[พล พระยาแล]

ว่าสิอ่านให้จบ ย่านหม้อหนึ่งไหม้ ขนาดของตัวหนังสือบ่หลูโตนผุเถ่าเลยเนาะ...อิอิ

บ่ว่าสิเป็นครูสมัครเล่น หรือครูอาชีพ กะทำหน้าที่คือกันล่ะครับ ขอให้มีจิตวิญญาณเป็นครู

เป็นได้เบิ๊ดล่ะครับ ผมกะครูคือกันครับ ทางบ้านเอิ้นว่า "ครูต้วย" ....5555

[น้องป้อม]

กะเว้าบาปเจ้าของเนอะอ้ายอ้ายพล...เขาบ่ได้เิอิ้นว่าเฒ่าดอก...แค่เขาเีรียกว่าคนเกิดโดนหรืออีกอย่างคนมีอายุเฉยๆ....วาเจ้าของกะเป็นเนอะอ้าย...อิอิอิ