...ย้อนกลับไปเมื่อ 86 ปีที่แล้ว ผู้หญิงคนหนึ่งถือกําเนิดมา ที่บ้านสะพือ ตําบลขุหลุ อําเภอตระการพืชผล จังหวัดอุบลราชธานี มีพี่น้อง 2 คน พ่อแม่ตายตั้งแต่เด็ก ชีวิตร่อนเร่พเนจร อาศัยญาติอยู่ สมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 สองคนพี่น้องได้ขุดหลุมหลบภัยอยู่ อาชีพหลักของเด็ก 2 คนนี้ คือ เก็บครั่งขาย พอประทังชีวิต รายได้ที่ได้จากการขายครั่งอยู่ที่ ไม่เกินวันละ 5 สตางค์ (สมัยก่อนเหรียนสตางค์เจาะรู)
...พอโตเป็นสาวชีวิตก็หักเห พี่สาวได้หายสาบสูญไปไม่ได้ข่าวคราวกันเลย ส่วน นส. กาวิน งามพักต์(นามสกุลเดิม)ก็ได้มีสามี ที่ อําเภอศรีเมือง อุบลฯ มีลูก 7 คน (เสียชีวิต 3 เหลือ 4) ชีวิตยากจน ทํานาเป็นหลัก และยึดอาชีพ ปลูกผัก ปลูกถั่วฝักยาว หาบไปขายที่ตลาดเพื่อส่งลูกเรียนตามแต่ลูกคนไหนต้องการเรียน
...หลังจากที่สามีเสียชีวิตในวัย 64 ปี ท่านก็เป็นเสาเอกในการดูแลส่งเสียลูกจนจบ ม.ปลาย ...ในเขตอําเภอศรีเมืองใหม่น้อยคนนักที่จะไม่รู้จักชื่อ "ยายกา"ท่านเป็นคนกล้าพูดในทุกๆเรื่อง ไม่กลัวเจ้านาย ข้าราชการแทบทุกคนจะรู้จักท่าน ถ้านึกภาพไม่ออกให้นึกถึง ยายไฮ ขันจันทา(ที่ต่อสู้เอาที่นาคืนจากรัฐ 30 ปี จนสําเร็จ) คุณสมบัติพิเศษอีกอย่างของท่านคือไม่ได้ใส่เกิบมาตลอดชีวิต(หนามเผิ่มไม่ได้กิน) ในชีวิตท่านไม่เคยขอเงินลูก มีแต่เวลาลุกไปเยี่ยมที่บ้านนอกจะถามลูกทุกคนว่า มีค่ารถกลับหรือไม่ หลังจากลูกโตแล้วก้มีงานทัากันทุกคน และท่านก็อยู่คนเดียวมาตลอด 20 ปี พวกลุกๆจะไปเยี่ยมยามเป็นครังคราว
...มาถึงตอนนี้ในวัย 86 ปี ชีวิตบั้นปลายพร้อมแสงไฟที่ริบหรี่ของท่าน จําอะไรแทบไม่ได้ กินก็ว่าไม่ได้กิน ลูกชายคนโตพามาอยู่ด้วยและรักษาตัวด้วยโรคชรา นํ้าท่วมปอด โรคหัวใจที่โคราช ผมเองก็ขึ้นไปเยี่ยมท่านอยู่ตลอด และได้มีโอกาส อาบนํ้า,ป้อนข้าว,ให้ท่านซึ่งมันเป็นเพียงเศษเสี้ยวที่ท่านทําให้ลูกๆ ซึ่งตอนนี้ท่านก็นอนรักษาตัวอยู่ที่ รพ.ค่ายสุระนารี นครราชสีมา ซึ่งก็คงเป็นการนับถอยหลังเพราะรถคันนี้เดินทางมายาวไกลเหลือเกิน....
...สู้เด้อแม่ สู้ สู้ เอาให้ฮอด 100 ปีโลด
อ้างข้อความนี้
Bookmarks