เกือบ 30 ปี ที่ผมไม่ได้พบเพื่อนของผม เพราะต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ เพื่อนของผมสอบเข้าเรียนนักเรียนนายสิบเมื่อปี 2527 หลังจากนั้นก็หายเงียบไปไม่ทราบข่าวคราวของเพื่อนเลย ทราบแต่เพียงว่าเขาได้ไปบรรจุที่ กรมทหารราบที่ 21 ค่ายนวมินทราชินี จ.ชลบุรี
เมื่อลูกเทวดาของผมได้ไปบรรจุที่นั่น ทำให้ผมนึกถึงเพื่อนคนนี้อีกครั้ง เอ๊ะ..แล้วจะติดต่อกันอย่างไงดี ? เพราะไม่เจอหน้ากันนานมาก
ผมลองค้นหาชื่อเพื่อนของผมใน google นับว่าโชคดีที่ผมได้พบชื่อเพื่อนของผมในทำเนียบรุ่นของเขา ...ถึงแม้ว่าจะไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเขา แต่ก็มีเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนเขา ในที่สุดผมก็ได้เบอร์ของเพื่อนผมมาจนได้ :l-
พล พระยาแล : เฮ้ย...สวัสดีเพื่อน...จำเราได้หรือเปล่าวะ....บักจุก ๆ (แต่ก่อนผมไว้ผมจุก จนกระทั่ง ม.1 ผมจึงโกนจุก)
เพื่อน : อ้าว..เฮ้ย...บักจุก จำได้ ๆ ไปยังไงมายังไงวะ สบายดีหรือเพื่อน เอ็งยังไม่ตายหรือ ?
พล พระยาแล : สบายดีเพื่อน ได้ยินข่าวว่ามีนายสิบใหม่มาลงที่กองพันเอ็งใช่ไหมวะ
เพื่อน : ใช่ ๆ เพื่อน...มีมา 10 คน เราต้อนรับไปเมื่อวาน จับกระโดดน้ำ แนะนำสถานที่ทั้งวัน มีอีกคนนามสกุลเหมือนเอ็งเลยว่ะ สงสัยเป็นญาติเอ็งแน่ ๆ เลย
พล พระยาแล : ใช่เป็นญาติสนิทเลยล่ะ ตรูทำมากับมือ
เพื่อน : เฮ้ย...อ้าวเหรอ...ไม่รู้โว้ย ช่วยไม่ได้...5555
พล พระยาแล : ไม่เป็นไรเพื่อน แสดงไปตามบทบาทเลย เราเพียงบอกให้นายรู้เท่านั้นเอง เผื่อจะได้ออม ๆ หน่อย ...5555
ในช่วงที่ลูกเทวดาไปฝึกการยิงปืนฉับพลัน ช่วงนั้นพ่อผมเสียชีวิตพอดี ผมอยากให้ลูกชายผมไปร่วมงานศพของพ่อผม (ปู่ของเขา) แต่ไม่รู้จะทำไงดี เพราะอยู่ในช่วงการฝึก ผมจึงโทรไปหาเพื่อนผม เผื่อจะมีทางช่วยเหลือ
พล พระยาแล : เฮ้ย..เพื่อนรัก...เรามีเรื่องจะขอรบกวนเพื่อน....ผมเล่าความเป็นไปให้เพื่อนฟังตั้งแต่ต้นจนจบ
เพื่อน : โอ้...จิ๊บจ๊อยเพื่อน ไม่มีปัญหา เพราะผู้ฝึกยิงปืนฉับพลัน ก็คือเพื่อนของเรานั่นเอง คงจำได้นะ (เขาบอกชื่อ) อ้อ...เพื่อนของผมอีกคนที่สอบได้พร้อมกับเพื่อนผมคนนี้....โอ้ว..ทางสะดวกโยธิน.....อะไรมันจะบังเอิญปานนั้น![]()
เมื่อตอนที่ลูกชายของผมได้บ้านพัก ก็เป็นบ้านเก่าของเพื่อนของผมคนนี้ และข้างบ้านพักของลูกชายผม ห้องติดกัน บังเอิญอีกนั่นแหละ เธอเป็นรุ่นพี่เรียนโรงเรียนเดียวกันกับผม เธอมาแต่งงานกับทหารในค่ายนี้ :l-
เมื่อวันเสาร์ที่ 29 กันยายน 2555 ผมได้ไปเยี่ยมลูกชายผมที่ จ.ชลบุรี และได้พบกับเพื่อนคนนี้อีกครั้ง เราชักชวนกันไปนั่งที่ร้านขายของชำเล็ก ๆ หน้าบ้าน
ทุก ๆ ครั้งที่เจอกัน เราได้นั่งสนทนากันอย่างสนุกสนาน พูดถึงความเก่า เล่าถึงความหลังตามประสาเพื่อน โดยมีอุปกรณ์ประกอบการสนทนาหลายขนาน เล่นเอาผมมึนหัวไม่หายจนกระทั่งวันนี้...อิอิ
ขาดแต่เพียงท่าน ผบ.ร้อย. ซึ่งเป็นเพื่อนผมอีกคน ติดราชการเดินทางไปภาคใต้ โอกาสหน้าหวังว่าเราคงจะได้สนทนากันตามประสาเพื่อน ๆ อีก
แม้ว่าวันเวลาจะเปลี่ยนแปลงไปนานแค่ไหนก็ตาม คำว่า "เพื่อน" ยังพึ่งพาได้ และยังเป็นมิตรภาพที่ไม่มีวันตายเสมอ![]()
Bookmarks