เวรหรือกรรมหนอ...

[คมคาย ครบุรี]

วัดม่วง อ.วิเศษชัยชาญ.

ครั้งกระนั้น ชมรมนักใต่ภูเขาบุญได้รวมกลุ่มกันไปที่นั้น สังฆทาน ซองปัจจัย
และหัวใจอันเต็มเปี่ยมไปด้วยศรัทธาอันเอกอุ..

"เราอยากไหว้หลวงพ่อจรัญอะเพื่อน" เพื่อนรัก..ที่มีใจศรัทธาคิดว่า หากวาสนาดีและมีจริง
เขาจะได้เจอ ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ตาม หากไม่แล้ว วาสนาก็คงไม่นำพาเป็นแน่แท้

ผละจาก รร.วัดคลองพลู หลังสิ้นภารกิจมอบหนังสือและทุนอาหารกลางวัน
เข้าสู่เรือนไม้กึ่งปูนริมทางติดทุ่งนา ที่ไร้ซึ่งมารยาเสรแสร้งใด ๆให้คิดตาม มีเพียงความซื่อตรงตามยถากรรม ตามที่เห็น
น้ำที่เอ่อล้นตอซังหลังการเก็บเกี่ยว สงบนิ่งอิงแอบแนบสัมพันธุ์ยอดผักบุ้งวัยละอ่อน ที่พยายามล่วงล้ำอธิปไตยของชวานั้น..
รอยต่อระหว่างฤดูนั้นมีอะไรให้เราได้รับรู้อีกมากมาย และให้ได้ขบคิดกัน
ประหนึ่งใจคนที่ผันเปลี่ยนนั้นแล.

ดวงตะวันที่สาดแสงลงมานั้น นัยย์จะบอกกับพวกเราว่าอาหารมื้อเที่ยงรอเราอยู่
กระนั้น ต้มไก่ ต้มปลา ลาบเป็น ผัดกบ ที่วางสงบเป็นระเบียบสงบนิ่งอยู่บนโต๊ะกลม
หวังเพียงใครสักคน ทำตามที่ใจต้องการ เพื่อให้มันผ่านไปแล้วก็เหลือแต่เพียงความรู้สึกที่ดีนั้น.

หลังจากที่ทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะนั้นเข้าไปอยู่ในท้องให้ได้สำราญกันเต็มที่แล้ว เพียงใจที่อิ่มเอิบของเจ้าภาพ
และซาบซึ้งน้ำตาแทบไหล อดกลั้นไว้ไม่ไหวที่จะเอ่ยคำนั้นออกมาอย่างเสียมิได้
"เป็นไปได้ อย่าพากันมาอีกนะลูก" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ... "หาไม่แล้วพวกแกคงได้กินนกในกรงชั้นอีกเป็นแน่"

เพียงอึดใจจากที่นั้นรถตู้คันงามได้นำพาพวกเรามายังสถานที่แห่งหนึ่ง
ที่มีพระองค์ใหญ่ ดูเด่นเป็นสง่า มองมาแต่ไกลใครคนนี้ก็เห็น "อืม..เดี๋ยวเราหาที่เหมาะ ๆถ่ายรูปกันดีกว่า"
ใครคนหนึ่งเผยจิตวิญญาณของช่างภาพอันเอกอุออกมาให้พวกเราได้คิดกัน...

นอกจากจะมีรูปปั้นหลวงพ่อองค์ใหญ่แล้วนั้น รองลงมาใช่สิ่งอื่นใด "เปรต"
เปรตที่ยืนจังก้า หน้าตระหง่าน สะท้านฟ้า ท้าแดดฝนทนอับอายนานนับแรมปี
ก่อนที่จะมีมนุษย์ผู้ประเสริฐแล้ว หาผ้ามาคลุมให้ กระนั้นแล้วก็ยังมีวายจะรอดบ่วงกรรมที่ทำไว้
แต่ปางก่อน ที่ครั้งนั้นเคยไปแอบดูหมอลำซิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังเวที....ให้ตายซิ 555
มาชาตินี้นั้นจำต้องมาชดใช้กรรมเวรที่ก่อไว้นั้นแล...

"ทำไมไม่นุ่งจูงกระเบญให้ว๊าาาาา" ใครคนนี้คิดไป
ก็ดันเอาผ้ามาคลุมไว้ทำเหมือนนุ่งผ้าถุงยังงั้นแหละกิตติศัพท์ก็เลยดังกระฉ่อนไปทั่วบาง
ว่าอันนั้นใหญ่ อันนี้ใหญ่ ทำให้ใครก็อยากจะดูซ๊ะง้านน ทั้งลูกเด็กเล็กแดง ประสงค์จะชักภาพคู่
ไว้เป็นที่ละลึกยามห่างไกลและมีใจคิดถึงนั้นแล...

"ให้ตายซิ" ใครคนนี้อุทานในใจอย่างเสียจริต นี่มันนรกสิบแปดขุมเหมือนในตำราเรียนเลยนี่หว่า
คิดในใจ "นี่ถ้าหากเราตายไป คงจะต้องรับกรรมตั้งแต่ขุมแรกไปยันขุมสุดท้าย นู้นนนกระมัง"
คิดแล้วพลางให้ต้องสะดุ้ง เมื่อหูอันปราดเปรียวนี้ได้ยินเสียงร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดแสนสาหัส
พลันสายตาอันแหลมคมต้องเบิกโตอย่างเสียจริต จิตตก ภาพตรงหน้านั้น เจ้าหน้าที่ประจำขุมนรก
กำลังเอาหอกทิ่มแทงผีนั้นอย่างเมามัน ในขณะที่ใครคนนี้กำลังใช้ความคิดใต่สวนหาชนวณเหตุ
ว่าเขาไปทำกรรมอันใดมาหรือ ถึงได้อยู่ตรงขุมนี้...

จากการใต่สวนด้วยหูอันชราและสายตาอันฝ้าฟางแล้่วนั้น เสียงนั้นก็หาได้ใช่ผีตนนั้นโอดครวญไม่
เพราะเท่าที่เห็น ผีตนนั้นหันมาส่งยิ้มให้ข้าพเจ้า รับกรรมอย่างมีความสุข สำราญบานใจ แฮ่ ๆ...

ต้นสายปลายเหตุนั้น มาจากนรกขุมถัดไปนั้น ใครคนหนึ่งยืนเอามือกุมหัวร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด
อยู่ใต้หว่างขาเจ้าเปรตนั้น และหอกเล่มนั้นที่ยื่นออกมาอย่างจงใจจะให้เกิด
ทำให้ใครคนนั้นเผลอเอาหัวไปแถปลายหอกนั้นเข้าให้ "เวรกรรมแล้วไหมละ"ใครคนนั้นคิดในใจ
คงจะคิดเอาเองได้ไม่ยาก จากสมองที่มีรอยหยักอันน้อยนิดนี้ อิตาหมอนั้นอาจจะแหงนขึ้นไปพิจารณาอะไรยางอย่าง
ที่หว่างขาเปรต จนลืมที่จะมองและคิดว่า มีนรกขุมนึงรออยู่ข้างหน้า และกำลังจะตกไป
ท่านผู้คุม เห็นดังนั้นก็เลยเอาหอก เขกกระบาลเข้าให้ ฮ้าาาาาาา ช่างคิดได้....

ความเชื่อ ความศรัทธา หลั่งไหลมารวมกันกลายเป็นแนวคิดบวกการกระทำ
หลวงพ่อองค์ใหญ่ที่ใครคนนี้ก้มลงกราบและถ่ายภาพ ขอพร แต่มิได้กระทำสิ่งหนึ่งที่ใครหลายคนทำกัน
คึอขึ้นไปบนแท่นเหล็กที่ทางวัดจัดทำไว้ให้ แล้วชูมือทั้งสองขึ้นไปแตะองค์พระท่าน
โดยที่ใครคนนี้ยังไม่รู้ว่า เขาทำเพื่ออะไร (ใครรู้บอกที) ใจหาใช่ไม่อยากทำ
แต่...ใครละจะอุ้มเราขึ้นไปแตะจุดนั้น ฮ่าาาาาา...

แดดร้อนเยี่ยงนี้หาได้มีอารมณ์จินตนาการใด ๆ ได้เลย "ไปเข้าวิหารแก้วกันดีกว่า" ใครคนหนึ่งชักชวนแบบยิ้ม
ข้างในนั้นเนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่มากล้นด้วยศรัทธา ผนังและเพดาน สะท้อนให้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเรา
ว่าปรารถนาสิ่งใด ฤา ถึงได้ดั้นด้นมาที่นี่
เพียงไม่นานนักก็สิ้นสุดเจตจำนงค์ ที่จำนองไว้ และ "เราไปถวายสังฆทานกัน" ..............

"พวกโยมมาจากที่ไหนกันหรือ" พระคุณท่านซักถามอย่างเป็นกันเอง
....รู้ไหมทำไมพวกโยมถึงได้มารวมกลุ่มกันแบบนี้ได้ ก็เพราะกรรมไงโยม พวกโยมเคยทำกรรมร่วมกันไว้
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ตอนไหน ภพไหน ชาติไหน ทุกวันนี้พวกโยมถึงได้มาเจอกันอีกไง
ทั้ง ๆที่อยู่กันคนละที่ คนละพ่อคนละแม่ ไม่ใช่ญาติโก อืมมม...แล้วก็การทำบุญนี่นะ
เขาเรียกว่าการสะสมบุญ ก็เหมือนการสะสมเงินนั้นแหละ เอาไว้ใช้ในวันข้างหน้า
ก็เช่นกัน หากเมื่อใดบุญเราเริ่มหมด เราก็จะรู้สึกแย่ ทำอะไรก็ไม่ค่อยดี เงินก็หาย ตกบันไดก็บ่อย
หมาก็กัด นั้นแหละกรรมมันมาเตือนเราแล้ว ว่าบุญไกล้หมดแล้วนะ
ฉะนั้นแล้วพวกโยม คิดดี ทำดีแล้วนะ หมั่นทำบุญเอาไว้มาก ๆ ชีวีจะได้มีสุขตลอดไป....
เอาละนะ...ว่านะโมสามจบ...

เครื่องสังฆทาน และซองปัจจัยถูกประเคนอย่างปราณีต "ซองปัจจัยให้ใส่ที่ตู้บริจาคนะโยม"
พรที่ท่านให้เป็นภาษาบาลี ต่อด้วยภาษาไทยนั้น อีกทั้งน้ำมนต์เสก ก็เพียงพอที่ทำให้ใครคนนี้
รู้สึกดีขึ้นมาบ้างในยามนั้น..

วันเวลาผ่านไปกลิ่นอายและความทรงจำนั้น ก็ยังวนเวียนในความคิดเสมอ
ว่าที่ผ่านมาบางสิ่ง หลายๆอย่างช่วยสอนให้เราได้คิดและเป็นบทเรียนชีวิตชั้นดีเลยทีเดียว.....

[ไทบ้านพระเสาร์]

เคยไปมาเหมือนกันครับ

[lungyai1123]

ขะสั้นไทยบ้านมหามาพ้อกันกะสิแมนเวรกรรมแต่ชาติปางได่แต่ภพได๋บ่มีไผฮู้เน๊าะตั้วเน๊าะ
แมนบ่