*************************
จากสังคมเมือง...สู่เส้นทางชีวิตพอเพียง (1)
*************************
จากสังคมเมือง...สู่เส้นทางชีวิตพอเพียง (1)
ผมหรือครับชื่อ เอกครับ ผมทำงานบริษัทแห่งหนึ่ง ผมเป็นคนต่างจังหวัดครับ ดิ้นรนร่ำเรียนมาโดยพ่อแม่ผมอยากให้ผมได้เรียนสูงๆ ครับ หลังจากจบปริญญาตรีมา ผมก็เริ่มหางานจนรองเท้าอย่าให้บอกนะครับว่ามันสึกไปกี่คู่แล้ว บอกก็ได้ครับ รองเท้าผมสึกไปสามคู่แล้วครับ จนวันหนึ่ง ผมว่าผมโชคดีมากเลยที่ มีบริษัทหนึ่งตอบรับให้ผมได้เข้าทำงาน
เป็นอันว่าผมเริ่มต้นชีวิตในเมืองหลวงอย่างแท้จริงเสียที ผมเช่าห้องพักใกล้ที่ทำงาน ตัดเสื้อผ้าใหม่ อ้อ...ทรงผมแบบเท่ห์ของผมก็ต้องเปลี่ยนใหม่ด้วยครับ
ทุกวันผมต้องตื่นแต่เช้า กว่าจะเลิกงานกลับเข้าห้องพักได้ ก็มืดค่ำ ฝากท้องไว้กับร้านอาหารข้างทาง
ตื่นมา...ล้างหน้า แปรงฟัน แต่งตัวไปทำงาน นั่งรถเมล์ไปทำงาน ตอกบัตร ถ้าวันไหนมีโอ ก็ทำไปเรื่อยๆ บางวันหรือครับเพื่อนผมก็ชวนสังสรรค์ที่ผับเล็กๆแห่งหนึ่ง ตามประสาหนุ่มโสดนั่นแหลครับ
แต่ทุกท่านคงสงสัยแล้วละว่า...
ทำไมผมถึงออกจากมนุษย์เงินเดือน เดินไปสู่เส้นทางชนบท เริ่มเป็นมนุษย์เกษตร
ผมคิดว่าหลายคนคงเบื่อหน่ายกับชีวิตที่อยู่ในสังคมเมืองเต็มทีแล้วละ ป่าคอนกรีตบางทีก็ไม่น่าพิศมัยมากมายนัก จริงไหมหละครับ
รถติด อากาศเป็นพิษ ผู้คนที่ต่างคนต่างอยู่ ทุกคนต่างเร่งรีบ...
ผมคิดถึง ทุ่งนา ท้องฟ้าสีคราม ไอ้ทุย ดอกหญ้าที่หมุนล้อลม ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงา เต็มทีแล้ว
สรุปว่า ผมเริ่มเบื่อสังคมในเมืองหลวงนั่นเอง...
ปัญหาก็คือ ผมจะตัดสินใจที่แสนยากเย็น จากการทิ้งงานในเมืองหลวง ไปสู่ภาคการเกษตรของชนบทนั่นอย่างไรดีนะครับ
อิสระในหัวใจ ใครใครก็ใฝ่หา
อยู่ที่ว่า จะแหวกว่ายลาได้ไหม
ความเคยชิน สร้างค่าติดกาย
สลัดไปได้ คือเส้นทางจุดหมายเดิน
ทุกวันวี่ มีแต่เสียงสั่งงาน
ทุกอย่างเร่งรีบผ่าน อุปสรรค์ไม่ขาดเขิน
แม้จะล้า จะท้อจะน้อยกำลังเงิน
เส้นทางที่เดิน ยังขาดเขินสบายใจ
เหมือนหุ่นยนต์ ปฏิบัติหน้าที่
เหมือนนิ้วชี้ สั่งงานรัวให้ได้
ผลงานทุกอย่าง รีบรับไวไว
น้ำเงินที่ให้ ของเขาคือบ่วง...ที่ผูกเรา
โปรดติดตามผม ในตอนต่อไปนะครับ
Bookmarks