เปรียบดังสำเภาน้อย ลอยนาวาค้นหาฝั่ง คือรำพังจั่งโตอ้าย ฟายหาน้องส่องบ่เห็น
แสงตะเว็นจันทร์เพ็ญแจ้ง คอยส่องแสงสำเภาแล่น ขอแรงใจผู้เป็นแฟน ซ่อยหวงแหนส่งใจบ้าง ให้ทางอ้ายได้ส่องเห็น
แล่นรำเค็ญเป็นเรือน้อย ลอยสู่ฟ้า ท้าแดดส่อง ย้านเด๊ใจหม่นหมอง คอยถ้าคองฮักเจ้า ขอเพียงเว้าว่าฮักกัน
คิดถึงวันยามไกล้เว้น คิดอยากเห็นสู่บาดย่าง ได้หลงบายความอ้างว้าง มาเคียงข้างเป็นหมู่เหงา
ฟังเสียงเลาก่อไผ่น้อย คอยสีกันลมหันไส่ หลงคิดฮอดว่าคนไกล มาเว้าไส่โตอ้าย สิหายหน้าอย่าพบเจอ.....หน่ายเด๊เนาะ
Bookmarks